Schemergroene betovering

Boven het bladerdek knetterde de zon, maar eronder was het koel. In het bos heerste schaduw. Een halfduistere zweem in talloze tinten groen, met spatjes wit van zonlicht dat tussen de bladeren door naar binnen piepte.

Deze betoverende atmosfeer vroeg om iets magisch...

Ik hoopte een sperwer te fotograferen, want die had ik in dit bosje wel eens zien vliegen. Maar de mooie roofvogel leek niet te gaan meewerken. Het zou sowieso op geluk aankomen, want de meeste vrouwtjes zitten omstreeks deze tijd op het nest, wat de kans op het waarnemen van een sperwer buiten een nest met 50% reduceert. 
Intussen zat ik al ruim een uur tevergeefs te wachten. Maar ik zat lekker koel en verkeerde in goed gezelschap van zingende winterkoningen en roodborsten  en van een jonge gaai die argeloos, in de kornoelje pal voor mijn neus, op insecten aasde. 

Dan opeens een schicht!

En ja hoor, een sperwerman streek neer op een tak, nog geen twintig meter voor mij. 
Meneer ging zich uitgebreid zitten poetsen. 
Hij zag mij niet. Of wel, maar had mij eerder al geobserveerd en geconcludeerd dat ik ongevaarlijk was. 

Uiterst omzichtig richtte ik mijn camera op de roofvogel. Die ging gelukkig gewoon door met het fatsoeneren van zijn pak, waarbij hij elk veertje door zijn snavel haalde, zich draaide, rekte en strekte, staand op twee poten, dan op een poot en dan weer met een uitgestrekte vleugel of gespreide staart.

Het was magisch mooi.
Zo mooi, dat ik zeker weet dat de betovering nog lang zal nagloeien. Bij het zien van de foto's begrijpt u wel waarom.