Sprookjes bestaan niet.
In een gesprek over een kerststalletje vertelde Tino dat hij een liefhebber is van sprookjes. Hij is niet de enige en ik begrijp dat wel. In sprookjes gebeuren dingen die in het echte leven niet mogelijk zijn. Zoals dat het goede zegeviert en mensen nog lang en gelukkig leven.
Wat zou ik zelf graag eens een goede toverfee ontmoeten. Zo’n met nevelslierten gesluierde schoonheid die opeens op mijn pad staat, besprenkeld met gouden strooilicht dat tussen het laatste elzenblad naar beneden dwarrelt in een voor de rest drijfnat en waterkoud Spuibos. En laat zij dan in een vrijgevige bui zijn en mij drie wensen gunnen.
Ik zal haar zeggen dat drie wel veel is voor zo’n onbeduidend mens als ik. Maar zij dringt aan en zegt:
“doe het nu maar, want dit gebeurt maar eens in je leven, soms zelfs nooit”.
Daar zit wat in en ik zeg
“goed dan, daar komen ze:
1. Harmonie en vrede voor alle mensen op aarde, ongeacht geloof, politieke overtuiging, ras en geaardheid.
2. De aarde als voedsel- en energiebron voor alle mensen op aarde met behoud van de natuur en de schoonheid van die aarde.”
“Zo, dat is nogal wat!” zegt zij.
“Ja luister even, u drong zelf aan. Is het een probleem dan?”
Ze mompelt een onduidelijk antwoord en leidt de aandacht af met een volgende vraag.
“Heb je ook nog een wens voor jezelf?”
“Die twee wensen zijn mede voor mijzelf.”
“Dat begrijp ik" zegt zij, "maar écht iets voor jezelf?”
“Dan graag een gezond hart en nooit meer ziek!”
Helaas, sprookjes bestaan niet. Vandaar dat ik ziek vanachter mijn raam naar de vinken kijk die afkomen op vetbol en zonnepitten.
Vinken zijn minder aardig dan mooi. Zij vliegen elkaar en andere vogels voortdurend in de veren in hun strijd om het lekkerste hapje.
Zelfs in de vogelwereld is wereldvrede een fabel.
Wie de pech heeft minder gezond te zijn, zal zijn zegeningen moeten tellen. Genieten van wat nog wel kan en voor zolang als dat kan.
Wereldvrede en behoud van onze planeet? We zullen het zelf moeten doen. Proberen elkaar lief te hebben, een ander iets te gunnen, niet jaloers te zijn, geen roofbouw te plegen, niet te liegen en te bedriegen, respect voor anderen te hebben, ongeacht wat zij zijn of denken.
Zo zijn we zomaar weer bij het kerststalletje beland.
Wat zou ik zelf graag eens een goede toverfee ontmoeten. Zo’n met nevelslierten gesluierde schoonheid die opeens op mijn pad staat, besprenkeld met gouden strooilicht dat tussen het laatste elzenblad naar beneden dwarrelt in een voor de rest drijfnat en waterkoud Spuibos. En laat zij dan in een vrijgevige bui zijn en mij drie wensen gunnen.
Ik zal haar zeggen dat drie wel veel is voor zo’n onbeduidend mens als ik. Maar zij dringt aan en zegt:
“doe het nu maar, want dit gebeurt maar eens in je leven, soms zelfs nooit”.
Daar zit wat in en ik zeg
“goed dan, daar komen ze:
1. Harmonie en vrede voor alle mensen op aarde, ongeacht geloof, politieke overtuiging, ras en geaardheid.
2. De aarde als voedsel- en energiebron voor alle mensen op aarde met behoud van de natuur en de schoonheid van die aarde.”
“Zo, dat is nogal wat!” zegt zij.
“Ja luister even, u drong zelf aan. Is het een probleem dan?”
Ze mompelt een onduidelijk antwoord en leidt de aandacht af met een volgende vraag.
“Heb je ook nog een wens voor jezelf?”
“Die twee wensen zijn mede voor mijzelf.”
“Dat begrijp ik" zegt zij, "maar écht iets voor jezelf?”
“Dan graag een gezond hart en nooit meer ziek!”
Helaas, sprookjes bestaan niet. Vandaar dat ik ziek vanachter mijn raam naar de vinken kijk die afkomen op vetbol en zonnepitten.
Vinken zijn minder aardig dan mooi. Zij vliegen elkaar en andere vogels voortdurend in de veren in hun strijd om het lekkerste hapje.
Zelfs in de vogelwereld is wereldvrede een fabel.
Wie de pech heeft minder gezond te zijn, zal zijn zegeningen moeten tellen. Genieten van wat nog wel kan en voor zolang als dat kan.
Wereldvrede en behoud van onze planeet? We zullen het zelf moeten doen. Proberen elkaar lief te hebben, een ander iets te gunnen, niet jaloers te zijn, geen roofbouw te plegen, niet te liegen en te bedriegen, respect voor anderen te hebben, ongeacht wat zij zijn of denken.
Zo zijn we zomaar weer bij het kerststalletje beland.
 |
| Man vink |
 |
| Vrouw vink |
 |
| Man vink in de aanval |
 | ||
| De engelachtige vleugelvorm van het aanstormende mannetje bedriegt. Middenboven hangt het vrouwtje te smikkelen aan de vetbol. Totdat het mannetje haar wegjaagt. |
 |
| Links in het gras ligt de broodkorst van de mus. De vink is ook hier de agressor. Daar is weinig vredelievends van te verwachten. |
Reacties
Een reactie posten