Het geheim van de verdwenen meelwormen, nog wat bezinning en een nieuwjaarswens

Het is somberheid troef. Motregen en niet koud genoeg voor de vogels om mijn voederplaats te bezoeken.  Vogelavonturen en mooie, contrastrijke foto’s moeten maar even in de wachtstand. Gelukkig heb ik nog wel wat aardigs van verleden week, zoals een groene specht, die ik redelijk dichtbij mocht benaderen (meestal vliegen ze weg of verstoppen ze zich aan de andere kant van de stam).
 
En een buizerd. Deze zat zijn vleugels als een aalscholver te drogen, zittend op een kunstwerkje bij de Wolvenpolder.

 

Maar nu nog even iets anders.

Het was in de donkere dagen voor Kerstmis dat de Stadsvogelaar een stukje bezinning aan het beeldscherm toevertrouwde. Dat kon gezien worden als holle praat, mooie woorden zonder daden, uitgelokt door decembersentiment. Een enkeling zag dat ook zo. Het merendeel van de reacties op mijn vorige blog was echter positief en opbeurend (waarvoor dank).  

Er is niets mis mee om zo nu en dan stil te staan bij het leven. Over hoe het gaat in de wereld (vaak slecht, dat zien wij dagelijks in het journaal) en hoe wij die wereld beter kunnen maken, desnoods met kleine dingen, in ons eigen kringetje. Al is het maar met het voornemen om onze eigen fouten en slechte eigenschappen te verbeteren, iemand iets te vergeven, of juist aan een ander toe te geven dat je zelf fout zat.

Bezinning is goed. Veel mensen doen dat in de decembermaand. Het nieuwe jaar nadert en we kijken terug op het oude. Wat is er allemaal gebeurd, wat ging fout, wat goed? Wat kunnen en willen we zelf doen om het beter te doen?
Ik weet er wel een paar. U vast ook.

Ik wens iedereen een voorspoedig en gelukkig 2018 toe (en  nog vele jaren daarna) en een betere wereld.

Peter

En ik mij maar afvragen wie de meelwormen opeet, nu de roodborst, voor wie ze bedoeld zijn dat niet doet.