Plaatjes van vroeger

Een tijdje terug vond ik wat foto's van vroeger. Van toen mijn kinderen nog peuters waren, maar ook van nog verder terug, toen mijn ouders nog leefden en zelfs van hún jonge jaren. 

Plaatjes, ouderwets op papier, sommige in zwart-wit. Leuk. Althans in het begin, want al gauw werd ik overvallen door somberheid.

IK, die normaal zo vrolijk is, altijd in is voor een absurd verhaal of een vieze mop. Of liever nog een combinatie van die twee? 

Echt, ik werd er verdrietig van. Van de mij ontvallen geliefden, van het besef dat de jeugd niet voor eeuwig is. Dat iedereen ouder wordt, zelfs mijn lieve, toen nog zo aaibare knullen en dat zij, ja zelfs zij, ooit dood zullen gaan. Vre-se-lijk!
Er borrelde zelf een duister gedicht bij mij op, wat ik jullie niet zal onthouden.

Plaatjes van toen

Jonge mensen in album of lijst

Vervalsing van de realiteit

Jeugd op glanzend papier bevroren

Maar de strijd met de tijd intussen verloren

Mijn blik erop kan niet vrolijk zijn

Want het doet mij beseffen dat alles verdwijnt

Dat alles vervaagt en tot stof zal vergaan

Plaatjes van toen, ik vind er niks aan

Gelukkig zijn er altijd van die opbeurende geesten, die zoiets zeggen als

"ik ben niet bang voor de dood, want toen in nog niet geboren was, was ik ook dood"

Daar hebben we wat aan.

En mocht dat niet baten: voor mij werkt het altijd om na de eerste nachtvorst de deur uit te stappen en in de ochtendnevel een roodborst te zien (of zo). Sowieso was het heerlijk vanochtend, die vrieskou, het moeten krabben van de autoruiten.

De somberheid is weer vertrokken en heeft plaats gemaakt voor mijn basishouding: pluk de dag (want de nacht is dichterbij dan je denkt en duurt een eeuwigheid).