De smid

Tsjik tsjik! Een metalig geluid klinkt uit het dak van het bos.
Een van de takken zegt vervolgens “tak, tak, tak” omdat er iemand tegenaan timmert.

Twee paar ogen loeren naar verdroogde stammen van wat eens levende dennenbomen waren. Weer klinkt het gehamer, maar onze ervaren blikken weten het dier niet te vangen. Tino verlegt die van hem wat meer naar links, ik de mijne naar rechts. Maar hoe wij ook turen: geen specht.

Dan opeens, vanachter ons vandaan, een andere specht!  Hij landt een meter onder de top van een van de staken en grijpt zich met een klauw vast aan de rand van een holte.  Het is een mannetje. Dat zien wij aan de knalrode achterhoofdsvlek.

“Kijk nou”, zegt Tino, “hij heeft een dennenappel in dat hol vastgeklemd”. Vol interesse slaan wij het gehannes van de vogel gade bij het uit de dennenappel wurmen van de zaden. Maar het gaat niet naar wens. Hij draait de dennenappel wat rond in het gat, gaat even op een zijtak zitten om zich te beraden en klimt dan weer naar het hol. Dan pakt hij een van de lobben van de dennenappel stevig in de snavel en vliegt met het hele ding het bos in, waarschijnlijk op zoek naar een betere smidse.

Wij wisten uit de boeken wel dat spechten dennenappels vastklemmen om de zaden er gemakkelijker uit te halen, maar hadden het zelf nog nooit gezien.
Zo werd een gewoon dagje vogelen zomaar een verrijking van ons vogelaarsleven.