Stilte voor de storm

Vier stoere briljanten hangen aan de reling van een van de tuinstoelen; zij verzamelen moed om de sprong naar beneden te wagen. Er vormt zich net een vijfde, als een jonge ekster op de rugleuning landt. Door de trilling vallen de druppels eerder dan bedoeld op de zuigende terrasklinkers, waar hun bestaan abrupt eindigt. Het is geen eenzaam einde, want er vallen honderden andere druppels, afkomstig van de ekster, die het water van zijn doorweekte verenpak schudt en daarna uitgebreid toilet maakt.

Ik richt mijn blik op de border en zie tevreden hoe deze floreert. Het voordeel van een natte voorzomer: alles blijft langer fris en groen. Als ik omhoog kijk, weet ik dat het voorlopig zal blijven regenen. Mij maakt het niet uit, want ik moet naar mijn werk en zal de komende acht uur hoog en droog zitten. Als het vanavond maar droog is, hoop ik, want dan wil ik nog even bij de boomvalken gaan kijken.

In deze tijd van het jaar gebeurt er niet veel bij de boomvalken. De vrouwtjesvogels zitten op hun nesten, met wat geluk op bevruchte eieren. Zij verbruiken weinig energie. De mannen kunnen volstaan met een paar prooien per dag om hun wederhelften tevreden te houden. Als de corvee van de kerels erop zit, dan nemen zij het er van: zij zitten op een uitkijkpost, uren achtereen, meestal onzichtbaar voor mij, die ook op zijn uitijkpost zit, uren achtereen.
Soms wordt het lange nietsdoen onderbroken door de alarmroep van de boomvalkman, als een buizerd of kraai zich te dicht in de buurt van het nest waagt. Soms zie ik hem door het gebladerte flitsen en soms lukt het zelfs om een foto te maken.

Na deze korte opleving vervallen wij weer in passiviteit. Een passiviteit die sommigen zullen afdoen als dodelijk saai. Maar niet voor de valk en mij. Want wij weten dat er weergaloze actie in de lucht hangt, omdat de valkenman over een tijdje een heel gezin moet onderhouden.

Stilte voor de storm dus. Daar heb ik graag wat “saaie”uurtjes voor over.