Doe maar gewoon

Vandaag was ik ouderwets op pad met Tino. 

Vogelen afgewisseld met gesprekken. Over wat we de laatste tijd zoal meegemaakt hadden, over onze gezamenlijke hobby schrijven en over de natuur om ons heen. En natuurlijk werd er gelachen en hielden wij soms onze mond, om te genieten van het heerlijk buiten zijn.

Tino en ik zijn ervaren vogelaars. Wij hebben al heel wat soorten gezien, maar ook heel veel niet. En juist omdat wij zo ervaren zijn, vinden wij dat laatste helemaal niet erg. De druk om te “scoren” is er niet. Dat maakt het vogelen pure ontspanning. Ook het gewone vinden wij nog bijzonder. Wij hebben ons aangeleerd om de tijd te nemen om wat langer en preciezer naar gewone vogels te kijken.  

Neem nou zo’n torenvalk. Iedereen ziet er wel eens een fladderend op één plek in de lucht hangend (biddend), speurend naar muizen. Op onderstaande foto's zie je een mannetje. Kijk toch eens naar die grijze, vaag gestreepte kop, het glanzende bolle valkenoog, het wenkbrauwtje, de zachte tinten bruin van het verenkleed en de zwarte banden aan de staart. Dit exemplaar had ook nog eens bloed aan zijn snavel en zijn linker poot: resultaat van een vers maaltje muis. 

Prachtige vogels zijn het, die simpele diertjes. Dus doe ons maar gewoon. Dat is meer dan genoeg.