Guardian angels

Dit is hem dan, de engel die de voorbije zeven-en-een-half jaar mijn leven heeft bewaakt. En met succes, want op 8 februari 2014 sloeg hij mij met 3 welgemikte klappen weer terug naar het land der levenden.

Drie weken geleden vertelde mijn engel mij dat hij aan het einde van zijn krachten was. Dit deed hij met een reeks subtiele piepjes, die mij op dat moment maakten tot een bijna lege telefoon, die riep om de oplader. Helaas is het opladen van een ICD (nog) niet mogelijk. Ze beschikken over batterijen waarop de gemiddelde telefoon enorm jaloers zou zijn, maar na de ongeveer 7 jaar die zij meegaan, is het klaar.

Op 17 maart 2015 werd hij chirurgisch weggehaald en is er een vervanger geplaatst. Een minimale ingreep, maar geen lekkere. Het niet lekkere aan de ingreep zit hem vooral in het verontrustende gegeven dat er altijd een infectie op de loer ligt. Als dat gebeurt, ben je in de aap gelogeerd, vooral als het om een resistente bacterie gaat.

In het ziekenhuis deden ze natuurlijk hun best om infecties buiten de deur te houden. Direct na binnenkomst schoren ze mijn spaarzame borstharen dus af om vervolgens mijn borstkas, oksel en bovenarm rijkelijk te scrubben met Betadine. Dat scrubben leek niet meer dan wassen met een washandje. Totdat ik een paar uur later op de operatietafel lag en er een nieuwe ziektekiemenbestrijdende behandeling volgde: het mij met een klein soort verfroller voorzien van een dikke laag in alcohol opgeloste jodium. Die oplossing drong kennelijk door in alle microwondjes die het scrubben eerder op de dag had veroorzaakt en daarom leek het of mijn bovenlichaam finaal in de fik stond. De verdovingsspuiten daarna, hoewel bepaald ook niet mis, waren qua pijn een slap aftreksel van de ‘napalmbom’ waarmee infectiehaarden op mijn lijf werden bestreden.

Een infectie is inderdaad uitgebleven, dus dat gedeelte van de operatie is geslaagd. Nu maar hopen dat mijn nieuwe engel net zo toegewijd zal zijn als zijn voorganger en dat hij mij, als dat onverhoopt nog eens nodig mocht zijn, in leven zal houden, zodat ik nog lang stukjes zal mogen schrijven.
We zullen het zien, als ik hem over een jaar of zeven met een stukje in het zonnetje zet…

Duimen maar!

Klik hier om naar de gebeurtenis op 8 februari 2014 te gaan