D(T)amhert

 Afgelopen woensdag gingen Tino en ik naar de Amsterdamse Waterleidingduinen. Wij hadden gehoord dat je daar wel eens damherten kunt zien en vonden het niet erg om zo’n waarneming te combineren met vogelen.

We waren er alleen heel vroeger eens geweest, ieder met zijn eigen gezelschap en wisten al lang niet meer de weg. Vlakbij onze bestemming reden wij dus mis. Maar dat kwam goed uit, want op een weg langs het duin waar we anders niet langsgekomen zouden zijn zag Tino warempel een damhert. In onze nopjes reden wij op de ingang van het duingebied aan: onze dag kon niet meer stuk. 

D(t)amhert

Het was een raar natuurgebied, want aan de ingang moesten we kaartje kopen. Wat voor fratsen waren dat nou? Het is hier toch geen dierentuin, hoopten wij. Maar eenmaal binnen leek het toch een duingebied te zijn. Wat heet, een enorm gebied,doorspekt met allerlei watertjes en sommige kanalen met kraakhelder water. En bergen, althans zeer hoge duinheuvels,  begroeid met dennen. Prachtig. Overal klonk het geroep van boomklevers en andere zangers.

Achter een van die bergen hoorden wij het bekende geluid van een boomleeuwerik: lululululu. We beklommen de hoop zand en bomen, waarna wij, ik buiten adem, in de verte een baltsende boomleeuwerik zagen. Tot onze verbazing stonden er aan de voet van de heuvel ook nog 3 damherten.  Wat een bof. Een ervan, een mannetje, voorzien van een kanjer van een gewei. Die heb ik dus maar op de foto gezet, want de vrouwtjes vond ik eerlijk gezegd net geiten en weinig fotogeniek.

Boomleeuwerik, met de typische v-vormige streep in de nek

Boomleeuwerik

Om een lang verhaal kort te maken: de Waterleidingduinen waren vergeven van de damherten. Een dikke honderd hebben we er gezien, waarvan sommige zo tam en dichtbij dat het hoge geitengehalte ons een beetje ging tegenstaan. Wild spotten is niet leuk als het op een presenteerblaadje wordt aangeboden, nog net niet klaargestoofd in jeneverbessenjus.

Boomklever aan de scharrel

Op de terugweg hadden wij ons nog een waarneming van een boomklever beloofd. Dat lukte, eerst nog redelijk in het wild in een beuk, maar later, bij een huis vlakbij de ingang van het park, op een boomstam, waarop iemand pinda’s had gelegd. Daar konden wij de klever goed bekijken. Net als een glanskop, een mezensoort die bij ons vrijwel niet voorkomt. Maar ook hierbij hadden wij een dierentuingevoel.

Een opportunistische boomklever op pindajacht

Een opportunistische glanskop die een pinda ook wel lekker vond

Zijn wij nu enorme azijnzeikers, dat wij het liefst wilde dieren zien, of dat nu vogels zijn, of zoogdieren, die nog gewoon wild zijn, waarvoor je moeite moet doen om er een in beeld te krijgen?