Helmpie

Met Tino’s ernstige ongeval van verleden jaar nog prominent in mijn geheugen, worstel ik met de vraag of ik niet eens aan een fietshelmpje moet (die had hij trouwens ook op, en alleen daardoor leeft hij denk ik nog).

Hoewel ik zelf geen snelheidsduivel ben (eerder een trut), lijk ik er tegenwoordig wel mee omringd te zijn. Fluisterstille snelheidsduivels ook! Andere e-bikes, speed-pedelecs, elektrische scooters, en zelfs opgevoerde scootmobiels: je hoort ze simpelweg niet naderen. Een moment van onoplettendheid en je bent de klos. Tuurlijk, je probeert goed uit te kijken, maar doe je dat ook als er plotsklaps een visarend langs zeilt? 

Aan de andere kant: hoe draag ik dan mijn zonnehoed, of in de winter mijn oorflappenmuts?

Misschien moet ik eerst maar eens met een spiegeltje beginnen. En dan hopen dat het vandalisme uit mijn jeugd niet meer bestaat, zodat het ding lang en gelukkig op mijn e-bike mag prijken.

Wij zouden het trouwens bijna vergeten, maar er wordt ook nog een beetje gevogeld. Wat plaatjes van de voorbije dagen staan hieronder. 

Blauwe reiger op een grauwe dag

Een boomvalk ruziet met de torenvalk

Sfeerplaatje van het tegenwoordige polderlandschap

Een putter vliegt op vanuit de distels, een tweede volgt hem