Vroegwijs

 'U moet ook leven...'

Dit zei de verpleegkundige van de Spoedeisende Hulp tegen mij om mij moed in te praten. Ik kon dat goed gebruiken na mijn bezoek aan de lappenmand: mijn hart fietste dagen achtereen met 150 slagen per minuut door mijn borstkas; de angst voor een mij bekende, nogal enge complicatie gierde mij door het lijf. 

Toen het ritme eindelijk hersteld was, was ik behoorlijk onzeker om de alledaagse draad weer op te pakken.De mentale oppepper van de verpleger trok mij echter vlot.
Wijze woorden voor zo'n jonge gast. Maar die maken tegenwoordig dan ook zoveel mee, het is misschien een cliché, maar respect! 

Lang verhaal kort, met dank aan al die kanjers van de spoedeisende hulp van het EMC: na een dag rust fietste ik weer door de polder alsof er nooit iets was gebeurd. En zo hoort het ook, want je moet wel leven!

Hieronder foto's vanachter de ruit, gemaakt op die dag rust: een koolmees die zich afdroogt na een bad in de vijver.