Knokken voor een plekkie, vechten voor een stekkie.

De natuur hangt van knokken en bloedvergieten aan elkaar. 

Daarom wordt er zelfs in de wintermaanden gevochten. Dit keer waren het twee fazantenhanen die elkaar het licht in de ogen niet gunden.  Streden zij om het alleenrecht op het voedsel op de akker, of om het recht om zich er voort te planten? Wie zal het zeggen, maar het ging er woest aan toe.  

In eerste instantie dacht ik dat de twee in het laatste zonlicht van die dag broederlijk aan het foerageren waren, maar toen ineens stonden zij tegenover elkaar. Letterlijk als kemphanen, met hun sierlijke pluimstaarten opgeheven. Om vervolgens tot de aanval over te gaan. Daarbij sprongen zij meer dan een meter omhoog en sloegen zij hun poten naar elkaar uit. 

Ku-ku-ku-ku-ku, ik zal je krijgen kreng!

Het gevecht duurde minutenlang, maar ineens was het ook weer voorbij. Volgens een mij onbekend spelreglement was een van de twee tot winnaar uitgeroepen. Ongetwijfeld alleen maar tot de volgende krachtmeting, want zo gaat het nu eenmaal in de natuur, waar het recht van de sterkste geldt.