Zouteloos

Was ik maar een muis!

Een aardmuis, een veldmuis of een Noordse woelmuis.

Een ondergrondse woelmuis, een rosse woelmuis of een bosmuis.

Of een grote bosmuis, een huismuis of een dwergmuis.

Een eikelmuis of een hazelmuis.

Het maakt mij niet uit wat voor muis, als hij maar kaas lust.  

Helaas ik ben ‘slechts’ een mens. Een mens die zoutarm moet eten. Al ruim een jaar probeer ik te wennen aan de zouteloze hel. Het lukt mij niet. Ik lees op het internet dat er tal van alternatieven zijn, andere smaakversterkers: verse kruiden, gedroogde kruiden, citroensap, specerijen. Ik heb wortelspread gemaakt, paprikaspread, basilicumspread en wat al niet meer. Allemaal best lekker, maar toch ontbreekt er iets aan: ZOUT.

Soms wordt ik zo recalcitrant van dat flauwe gedoe, dat ik een light-versie van zondigen hanteer.  Dan neem ik een kwart plakje oude kaas en heb ik heel even een intense ‘guilty-pleasure’. Inderdaad, heel even maar, want hoe lang doe je nu met een kwart plakje kaas?

Daarom dus: was ik maar een muis. Een hele kleine muis, met een heel klein bekje. En dan maar lekker sabbelen aan mijn kwart plakje oude kaas. Zoute oude kaas, uren lang.

Het water loopt mij langs mijn snorharen uit de mond. Neem dat maar van mij aan.

Piep!

Nou weet ik niet of deze Brabantse bosmuissoort kaas eet, maar het idee alleen al is leuk