Quarantaine

Als ik vroeger het woord Corona hoorde, dacht ik aan de Toyota Corona van mijn vader op Aruba. Wij woonden daar tussen 1964 en 1966. De auto ging mee naar Nederland toen wij terugkwamen. De bekleding van die metaal-grijze blokkendoos van een auto was van rood kunstleer en ergens in de volgende jaren kwam daar een cirkelvormige smeltvlek op terecht, omdat ik de autoaansteker erop uitprobeerde. Mijn vader hield zijn boosheid voor zich, want hij begreep dat ik zelf al ongelukkig genoeg was door mijn stommiteit, die ook een wijze les was: plastic smelt bij hitte.

Helaas roept Corona tegenwoordig een minder fijn beeld op dan de fijne jaren in Aruba en mijn kindertijd in Spijkenisse. Net als voor veel anderen uit de zogenaamde risicogroep. Corona staat ons immers naar het leven.

Aangezien ik graag veel langer leef dan Corona voor ogen heeft, zit ik in een mijzelf opgelegde quarantaine. Verjaardagen, feestjes en andere plaatsen waar veel mensen komen, mijd ik. Gelukkig kost dat weinig moeite. Als rasechte provinciaal houd ik toch al niet van stadse drukte. Liever vertoef ik in stille natuurgebieden of parken. De kans op daar aangestoken te worden is minimaal. Behalve dan door het virus van het vogelen, maar daarmee was ik decennia geleden al besmet.

Ik snap dat wel, want de vogelwereld is zo mooi, en als dan ook nog eens de lente in de lucht hangt...