Het haasje zijn

Een paar dagen terug beschreef ik hoe een torenvalk jaagde boven de polder van Fikkershil. De dag erna dacht ik even terug te gaan om nog eens van het spektakel te genieten. Dat pakte helaas anders uit...

Dit keer waren het andere predatoren die in Fikkershil op jacht waren. Ruim tien man ‘sterk’ hadden zij het op hazen voorzien. Enkele langoren wisten te ontsnappen; de meeste waren kansloos.

Er wordt van tijd tot tijd gejaagd in de polders. Meestal speelt dat zich af buiten onze waarneming, omdat wij stadse bezigheden hebben, zoals werk. Wij stedelingen zijn het niet meer zo gewend om te zien hoe een geschoten haas over zijn eigen voorpoten heen ter aarde stort. Soms ligt het haas niet meteen stil en kronkelt en draait het nog een tijdje. Die krijgt dan een genadeklap. Soms kan dat niet meteen, omdat er nog geschoten wordt. Soms zijn meerdere klappen nodig. Het zijn taferelen waar een stadsmens niet vrolijk van wordt. 

De jacht oogt misschien wreed en sommigen vinden het niet meer van deze tijd, maar ooit was de jacht een wezenlijk onderdeel van de mens, die omnivoor is en dus ook vlees eet. De jager zal vragen hoe wij denken dat het vlees in de supermarkt in de schappen komt. Ook zal hij zeggen dat een beter stukje scharrelvlees dan zo’n polderhaas niet denkbaar is.

Voor- en tegenstanders. Ik meng mij niet in de discussie. Met dit stuk wil ik alleen maar duidelijk maken dat de polder meer is dan een plaats waar je heerlijk vogels kunt kijken.

De foto’s zijn niet helemaal scherp, omdat ik een andere lens bij mij had. Voor sommige foto’s is dat misschien maar beter ook. De foto’s van de jagers zijn in verband met hun privacy onherkenbaar gemaakt. 

Deze redde het niet

Dodelijk getroffen lag hij meteen stil

Buitelend over de eigen voorpoten. Deze spartelde nog lang na, zelfs na 4 tikken in de nek

Op weg naar iemands bord

Hun naam is haas