Goede en mindere kanten van een erfenis

Taalcoach:"hoe heet u?"

Buitenlander: "ik heel heet".

Bij het verzinnen van een toepasselijke titel voor mijn blog van vandaag schoot dit flauwe mopje door mijn hoofd. 

Situaties of anekdotes doen altijd moppen bij mij opborrelen. In mijn geheugen zijn er honderden opgeslagen die wachten op iemand die een deurtje openzet om ze los te laten. Dat heb ik van mijn moeder. 

Zelf kon mijn moeder de moppen nooit goed vertellen. Zij vergat de clou  en zei dan gierend van de lach: "Peet, maak jij hem af, jij kunt hem veel beter vertellen". Alleen dat al veroorzaakte altijd veel hilariteit bij de toehoorders, waardoor de eigenlijke mop niet eens meer nodig was.

Mijn moeder meed de zon, net zoals ik dat tegenwoordig doe. Een echte 'indo-eigenschap'. En in combinatie met de hartafwijking die ik ook van haar heb, bittere noodzaak. 

De voorbije hete dagen ben ik daarom maar weinig buiten  geweest. Op werkdagen bracht ik een deel van mijn dag op mijn koele kantoor door en de rest van de tijd in mijn  huiskamer achter de luxaflex. 

Dit betekent niet dat ik er helemaal niet uit geweest ben. Daarvoor trekt de buitenlucht veel te hard. Om aan mijn trekken te komen, pakte ik de koele vroege uren vlak na zonsopkomst. Voor vogels zijn dit de uren dat zij het meest actief zijn, dus dat leverde best wat op, zoals vanmorgen twee slechtvalken in een hoogspanningsmast bij Biert. Ook het vermogen om de dieren in het landschap te zien, heeft mijn moeder bij mij aangewakkerd. 

Al de dingen die ik van haar geërfd heb, de goede en de mindere, herinneren mij aan haar. En nog steeds mis ik haar iedere dag wel even. 

Een kanjer van een slechtvalk aan het begin van de jacht

Deze foto is wat vaag  door de al weer beginnende hittetrillingen: het signaal om weer naar binnen te gaan