Waterkoud voorspel

Achter wat wilgenstruiken sta ik uit te blazen van mijn fietstocht naar Zuidland. De zon staat in mijn rug en de struiken halen de angel uit de ijzige wind die door de polders jaagt. Ik ben er goed op gekleed, maar toch is deze luwte even prettig, omdat de wind mij de adem beneemt. Hier kan ik letterlijk even op adem komen en energie opdoen voor de volgende etappe, die dwars door de akkers van Zuidland naar de Beninger slikken zal voeren.

Het water van de Stompaarde plas licht staalblauw op. Op de plas dobberen meerkoeten, wilde eenden, smienten en krakeenden. Een buizerd staart mij aan vanuit een es op de punt van het schiereiland aan de overkant. Hij is op zijn hoede en ik weet dat hij op de wieken zal gaan zodra hij het niet meer vertrouwt. Dat moment breekt aan als ik mijn camera trek: met een paar ferme vleugelslagen verdwijnt hij tussen de bomen.
Ik verleg mijn blik naar de verte. Het verbaast mij dat de skyline van Spijkenisse zelfs hier de horizon domineert. 

Mijn rechteroor pikt een enthousiast kabaal op en ik maak mijn blik los van de einder. Ik richt hem op het opstootje dat het lawaai veroorzaakt: 5 krakeenden. De mannen snateren, het vrouwtje fluit. Spetteren doen ze allemaal, als gekken, omdat de 4 mannen opgewonden achter het vrouwtje aanzitten. Maar zij heeft al gauw haar keuze gemaakt en schaart zich aan de zijde van haar favoriete Don Juan. Nu jagen zij samen de andere gegadigden weg, alweer onder luid kabaal. Die accepteren hun nederlaag  en laten het koppel na een paar minuten met rust.

De twee badderen, slaan de vleugels uit, fatsoeneren hun kleding en wisselen verliefde blikken uit.
 

Wat een beetje zonneschijn al niet doet met het libido van krakeenden.