Hartelpark: helmen op!

Het Hartelpark herbergt vele boomsoorten. Dat er ook beuken en eiken staan wist ik, maar ik was me nooit bewust van de aantallen. Normaal zie je door de bomen het bos namelijk niet; je ziet alleen de bomen waar je oog op valt. Bovendien ben ik "vogelaar" en geen "bomelaar". Ik kijk dus vooral naar wat er in de bomen rondscharrelt en niet naar de boomsoort. 

De veldesdoorn kleurt al aardig rood.

Vandaag waren de beuken en eiken deze onpersoonlijke benadering zat. Zij hadden iets bedacht  om hun identiteit aan mij op te dringen. Zij hadden namelijk een tapijt van beukennoten en eikels laten vallen. Onder mijn voeten knisperde en kraakte het als vers gevallen sneeuw.

De eiken werden geholpen door houtduiven. Die plompe vogels klauterden door de boomtoppen. Bij hun gehannes om een enkele eikel te pakken te krijgen, stootten zij er tientallen naar beneden. 
Waar zo’n groep duiven bezig was, was het net of het regende, zo klonken die door het bladerdek suizende ovale bommetjes, wier val met een ritselend plofje eindigde tussen verdord blad.

Eik met hulp (nog veel eikels te gaan, zo te zien)

Ruiveertjes van houtduiven: sneeuwvlokken op de dorre bosvloer.

Ik had helaas geen helm bij me en besloot veilig onder de beuken te blijven. Want met alle respect voor die kolossale bomen: van een vallend beukennootje krijg je geen hoofdpijn.

Geopende beukenbolsters, die hun nootjes al lieten vallen.