Anders

Elk jaar eindigt mijn boomvalkjaar triest. Want rond eind september trekken de boomvalken weg naar hun onverwinteringsgebieden in Afrika. Ik blijf "alleen" achter, moet afkicken en mij een paar maanden op een andere manier zien te vermaken.
Maar dit jaar eindigde het in een waar dieptepunt, want op 22 september overleed Richard, mijn goede vriend en jeugdvriend.  

Wij hadden de laatste jaren goed contact en zelfs was hij een beetje besmet met het boomvalkenvirus. Daarom hielp hij mij met zoeken naar boomvalknesten in de omgeving van Heenvliet, Zwartewaal, Brielle en Rozenburg. Eind juli kreeg hij een terugval van zijn ziekte. Mij kwam dit aan het licht toen ik op een avond met hem in Rozenburg was. De 600 meter naar onze uitkijkplek legde hij moeizaam stommelend af en pas na anderhalf uur had hij weer moed verzameld  om terug naar de auto te gaan. Natuurlijk genoten wij verder wel van ons uitstapje, zoals wij altijd deden: twee gehandicapte ex-vissers die nu naar andere vangsten hengelden,  met kijker en fototoestel. 

Nadien ging het bergafwaarts en nu is hij dood. Een klap van formaat, voor zijn vrouw en dochter en voor allen die hem in hun hart gesloten hadden. Dus ook voor mij. Er ligt een sluier over mijn leven, die de glans even van de dingen heeft afgehaald. Mijn pen is opgedroogd en er valt geen licht in de lenzen van mijn kijker.  

Natuurlijk zullen wij de draad weer oppakken, doorgaan met wat ons drijft en ons plezier geeft. Volgend jaar, eind april, zal ik mij verheugen op de terugkomst van de boomvalken uit Afrika. Maar Richard zal niet terugkeren.

Mijn boomvalkjaar zal nooit meer hetzelfde zijn. 

Mijn laatste boomvalk uit 2016. Spuimonding-West, een van de favoriete gebieden van Richard.