Pokémon Go? Niets nieuws onder de zon.

De wereld is in de ban van een nieuw computerspel, waarbij het de kunst is om een Pokémon in de zoeker te krijgen, zoals Pikachu, Charmander, Squirtle of andere wezentjes met fantasievolle namen. Mensen gaan er zo in op dat ze onder een auto komen of met fiets en al in de plomp vallen.

Zijn dat effe klunzen! Ik ‘jaag’ mijn hele leven al op bijzondere en kleurrijke wezentjes al heten die vogels en heb geleerd om daarbij niet in zeven sloten tegelijk te lopen. Zo moeilijk is dat niet, dus de heisa in de media lijkt me overdreven. Of is de moderne mens het jagen zo verleerd dat bomen die ergens al jaren staan ineens veranderen in een kapstok voor dubbelgevouwen fietsen? 

Onbegrijpelijk en voor mij: niets nieuws onder de zon.

Over de zon gesproken: die deed behoorlijk zijn best de afgelopen dagen. Zo warm was het zelfs, dat ik er maar een tropenrooster op nahield. Voor dag en dauw was ik uit de veren gegaan en de polder in gefietst. Maar nog voor het middaguur trok ik mij al mij terug in de comfortabele koelte van mijn huis.
Hoewel extreem vroeg opstaan geen hobby van mij is (ik ben een echt avondmens), is het wel heel bijzonder om het te doen. Vooral als je die vroegheid doorbrengt in de ontwakende polder. 

De bleke maan hing zo laag, dat de ganzen er bijna tegenaan vlogen

Deze houtduiven waren (voorlopig) aan de jager ontkomen en verstopten zich in de gerststoppels

 

Toen ik rond een uur of half elf weer thuis was en in de tuin koffie zat te drinken, zag ik dat de hitte zelfs de eksters te bont werd.

Hij probeerde zich te verstoppen, maar deze vogelaar wist precies welke Pokémon hier zat

Een ekster, comfortabel in de schaduw van de schoorsteen

 

De gierzwaluwen vonden het echter prima. Zij zijn dan ook wel wat gewend in Afrika, waar ze een groot deel van hun leven doorbrengen. 

Zonnebaden op de gierzwaluw-manier (net als alles wat zij doen: vliegend)