Ik zie ik zie (niet)

Bruine kikkers, groene kikkers, een heikikker en zelfs een reusachtige bullfrog (Florida) had ik al eens gezien. Maar de boomkikker was nog een mysterie voor mij.

Dus toen Ed er een tijdje geleden over begon, was een afspraak snel gemaakt. Ik had bovendien wel weer eens zin in een tripje naar Noord-Brabant en als dat beloond zou worden met een gifgroen, gezuignapt camouflagewonder, dan zei ik daar geen nee tegen.

Zo stapten wij vanmorgen om tien uur het gebied in, waar het nog onverminderd heet en benauwd was. De voorspelde regen zou later pas binnendrijven, wat de grijze lucht in de verte ook bevestigde.

Een visloze poel, braamstruiken en een wild grasveldje. Volgens Ed zijn dat de vereisten voor de habitat van boomkikkers. Al deze ingrediënten waren hier voorradig, dus daar zou het niet aan liggen.

En ja hoor, op het moment dat ik nog hijgend en puffend mijn rugzak neerzette en op zoek ging naar mijn flesje Deet (ook muggen en dazen voelen zich prima thuis in boomkikkerland) hoorde ik Ed al enthousiast roepen dat hij de eerste kikker had opgemerkt. Meteen liep ik naar hem toe, waarna Ed mij uitnodigde om het diertje eerst zelf op te zoeken.
Na een paar minuten moest ik het opgeven. Ed wees triomfantelijk naar een van de hoogste bladeren van de struik. En warempel, daar zat een piepkleine boomkikker, mijn eerste ooit! Dat ik die niet had gezien, want als je hem eenmaal wist te zitten, dan zag je hem niet meer over het hoofd.

Om een lang verhaal kort te maken: Ed speurde er vele op, meest klein (1,5 cm) en sommige wat groter (5 cm) en ik liep sukkelig achter hem aan. Waarom zag hij ze wel en ik niet? Na een paar uur langs struiken struinen, lukte het mij zowaar ook om er ook een paar te vinden, maar tjonge jonge, wat een meesters in camouflage zijn het. Kijk zelf maar, want natuurlijk heb ik ze op de foto gezet!

Al met al: missie geslaagd, met dank aan Ed, boomkikkergids.