Niet al het nieuwe is beter

Een paar dagen geleden verlangde ik terug naar de simpele jaren tachtig van de vorige eeuw. Niet vanwege de vreselijke aanslag in Nice of de staatsgreep in Turkije, want die had je in die tijd ook, zij het dat het toen strijdende partijen in Libanon waren of de ETA of de IRA die het straatbeeld onveilig maakten. Neen, mijn wens om even terug in de tijd te gaan, kwam voort uit een veel vredelievender tafereel: mijn werk (hoewel dat vandaag wel overeenkomsten vertoonde met een 'war zone').

De telefoon stond niet stil. Krap had ik een samenvatting van een gesprek op een blaadje gekrabbeld of de volgende beller hing weer aan de lijn en zo ging het de hele dag door. De stapel notities werd almaar groter. Hoe zou ik die ooit kunnen uittypen en kunnen opslaan in mijn computer? 

Wat zou de werkwijze uit de jaren 1980 een uitkomst geweest zijn: perforator, twee gaatjes, snelhechter en klaar is kees.
Zo kan ik soms ook vreselijk verlangen naar het gemak van een carbonpapiertje (kent u dat nog?) Niks computer, printopdracht, naar de printer lopen, inloggen, uitprinten en weer terug lopen. Nee, gewoon twee blaadjes papier, carbonnetje ertussen, schrijven, klaar!
Helaas, vroeger is voorbij. Maar gelukkig was mijn hectische werkdag dat ook om tien over vijf en kon ik de deur achter mij dicht trekken, waarna ik ouderwets de natuur indook voor wat tijdloos vertier.
Want sommige dingen veranderen nooit, zoals de vogelaar, die als een kind zo blij kan zijn van een simpele grasmus, die acrobaat speelt tussen de wilde planten.