Peterdestadsvogelaar

Koningsdag, 27 april 2016.  D e koudste sinds 38 jaar. In Drenthe is een pak sneeuw gevallen en op veel wegen ontstaa n aanrijdingen, omdat hagelbuien het wegdek in ijsbanen veranderen .   Ik geloof niet in de klimaatcrisis. Of beter: niet in een klimaatcrisis veroorzaakt door te veel uitstoot van CO2 door menselijk handelen . Dat is volge ns mij een verzinsel van grote industriëlen die een markt hebben gecreëerd om heel veel nieuwe producten te kunnen slijten aan ons, argeloze consumenten. We moeten immers steeds meer consumeren, want anders houden wij “de economie” niet draaiende. Daarom worden wij al een decennium gebombardeerd met spaarlampen, zonnepanelen, hybride-auto’s en rijzen er overal in ons mooie landschap windmolens op. Dat alles moet uiteraard verkocht worden. Anderen strijken enorme subsidies op. De klimaatcrisis is al met al een fantastisch verdienmodel. “Ja maar, de zeespiegel stijgt toch?”, hoor ik u denken. Inderdaad, dat doet hij, m...

  Het is alweer een tijdje lente, maar op deze 24 april 2016 is daarvan weinig te merken. Er staat een ijzi ge wind en hagelbuien dalen neer uit ruige wol ken par tijen.   Op een van die w inte rse wolken zit mijn moeder. Maa r vreemd genoeg wordt haar troon van watten niet door kille windv lagen voortgedreven, maar hangt hij stil in Rotterdam-Zuid, pal boven  De Kuip . Van daaraf kijkt mijn moeder glunderend neer op het feestende legioen. De winter is voorbij: Fe y enoord is kampioen! Een foto die op Fe y enoord slaat, heb ik natuurlijk niet. Ma ar wel van een andere kampioen. Voor een piepklein gaatje langs, in de winterse wolkenbrij, passeerde hij met zwiepende slagen van zijn machtige vleugels en leek zelf wel een vliegende wolk. K nobbelzwaan: k ampioen in b ekoorlijkheid .

Noest, dat was de arbeid die Sandra en ik zondag verzetten om de tuin klaar te maken voor het in een paradijselijke ambiance kunnen nuttigen van rosé en aanverwante. Zij nog noester dan ik, want ik word een almaar grotere slapjanus. En ik w e rd steeds afgeleid. Dat begon al met een dagpauwoog op de vaste plant met de paarse bloemen, waarvan ik de naam niet weet. Die plant vond de zachte winter heerlijk, is nooit gestopt met bloeien en staat nu in vol ornaat mooi te zijn.  Hij was wat flets, maar daar zie je niets van op de foto Het maken van de foto was een mooi excuus om het in vorm snoeien van de dwergjasmijn te onderbreken. Die dwerg was in de loop der jaren stiekem een reus geworden en ik wilde hem weghalen. Daar zou Ralph echter van balen, bedacht ik, want hij gebruikt de stam als krabpaal. Dus toen ik al met de spade in de hand stond, besloot ik om eerst te proberen om hem in vorm te knippen. Als het zou lukken, dan zou dat zomaar drie voordelen hebben. 1. Ral...

Ik hoefde de Tom-Tom helemaal niet aan te zetten, want i k weet uit mijn hoofd ook wel hoe ik naar Oirschot moet rijden. Behalve dan misschien de laatste kilometers, om ons naar de beoogde bestemming te brengen: een nieuw te verkennen natuurgebiedje. Helaas had ik hem meteen in Spijkenisse al ingeschakeld en terwijl ik met Tino aan het keuvelen was, volgde ik gedachteloos de instructies van de blikken stem van de aan mijn voorruit vastgezogen gids. Dat bleek niet slim te zijn, want hij dirigeerde mij naar de A59 richting Den Bosch. “Kan ook”, dacht ik nog, maar zelf zou ik de A16 genomen hebben. Het display van mijn navigator vertelde mij echter dat een “IQ-route” werd gevolgd en wie was ik om zo’n elektronische intellectueel tegen te spreken? Maar bij Raamsdonksveer aangekomen vertelde de wegwijscomputer mij om noordwaarts te gaan, de A27 op richting Hank. Dit is niet goed, dachten Tino en ik in koor. En inderdaad, het apparaat dwong mij tot een omweg van zo’n zestig kilome...

Daar komt eindelijk de zon. Ralph, de wachtpost, zat er al een tijdje op de wachten, in zijn dikke grijze bontjas. Ralph pauselijk op zijn troon Helaas voor hem kan hij die niet uitdoen, als straks de temperatuur stijgt. Vooruitlopend hierop heeft hij het zich alvast wat gemakkelijker gemaakt door erbij te gaan liggen. Weinig kans dat hij vanuit die positie nog een vogel kan vangen, maar ik vermoed dat hij de hoop daarop jaren geleden al had opgegeven, toen zijn conditie afnam in evenredigheid met de toename van zijn gewicht. Nu is hij dan ook nog eens ziek: “suiker”. De zieke Ralph in ontspannen wachthouding Eigenlijk had hij allang dood moeten zijn, ware het niet dat Sandra zich tot een echte verpleegkundige heeft ontpopt.  Tweemaal daags dient zij hem met een welgemikte prik een dosis insuline toe en daarna twee kattensnoepjes als beloning voor het braaf stilzitten. De grote kater ondergaat het gelaten. In mijn tuin hangen twee nestkastjes, d...