Geloof niet alles

Koningsdag, 27 april 2016. 
De koudste sinds 38 jaar. In Drenthe is een pak sneeuw gevallen en op veel wegen ontstaan aanrijdingen, omdat hagelbuien het wegdek in ijsbanen veranderen.
 
Ik geloof niet in de klimaatcrisis. Of beter: niet in een klimaatcrisis veroorzaakt door te veel uitstoot van CO2 door menselijk handelen. Dat is volgens mij een verzinsel van grote industriëlen die een markt hebben gecreëerd om heel veel nieuwe producten te kunnen slijten aan ons, argeloze consumenten. We moeten immers steeds meer consumeren, want anders houden wij “de economie” niet draaiende. Daarom worden wij al een decennium gebombardeerd met spaarlampen, zonnepanelen, hybride-auto’s en rijzen er overal in ons mooie landschap windmolens op. Dat alles moet uiteraard verkocht worden. Anderen strijken enorme subsidies op.
De klimaatcrisis is al met al een fantastisch verdienmodel.

“Ja maar, de zeespiegel stijgt toch?”, hoor ik u denken. Inderdaad, dat doet hij, maar dat doet hij de afgelopen 10.000 jaar al. Lees maar het onderstaande citaat van de website Ecomare.nl

Tijdens de laatste ijstijd, van 100.000 tot 10.000 jaar geleden, lag een groot deel van de zuidelijke Noordzee droog. De bodem was begroeid met een steppe-achtige vegetatie. In dit landschap leefden grote dieren: de wolharige neushoorn, de wolharige mammoet, de steppeleeuw en de grottenbeer...

De Noordzee ligt nu niet droog meer, dus dat de zeespiegel sindsdien gestegen is, is een feit. Dat dit komt door menselijke CO2 uitstoot is echter een fabel, want 10.000 jaar geleden was er nog geen industrie en geen lucht- of wegverkeer. Toch nemen veel mensen de klimaatcrisis zomaar aan voor waar. De politici zeggen het, dus het zal wel waar zijn.  

Laatst hoorde ik een “wetenschapper” op de radio verklaren dat de kool- en pimpelmezen de laatste jaren steeds vroeger gaan broeden, omdat het zo warm is dat er al vroeg in het jaar een overvloed aan rupsen is.
Die zelfde man zit vandaag met een dikke trui aan naast de kachel en ziet Alexander en Maxima op de televisie klappertanden, terwijl zij zich op ijsklompen langs een uitgedunde mensenmenigte bewegen. Zelf hoopt hij met het schaamrood op de wangen dat niemand zich het radioprogramma herinnert.  
En wat een ramp voor al die zielige kool- en pimpelmezen wier opportunistisch klimaatcrisisdenken wordt afgestraft met het de komende dagen verplicht diepvriesrups eten.

"Aprilletje zoet, geeft soms een witte hoed”

Dat hoorde ik mijn moeder al zeggen toen ik nog een kind was en zij had het weer van haar moeder, ver voor welke verzonnen klimaatcrisis dan ook.