Plaspauze

Als vogelaar heb ik vergeleken bij niet-vogelaars al zoveel gezien, dat ik mij soms afvraag hoe lang het leuk zal blijven.  Maar er kan altijd wel weer iets bijzonders bij,  zelfs dicht bij huis. Ik hoef dus niet bang te zijn dan de lol er ooit van af zal gaan. Zo was ik gisteravond op mijn gemak langs een akker gaan zitten in de hoop om wat roofvogels te spotten, of jonge kwikstaarten, of spelende hazen. Het was een heerlijke dag geweest en de avond was zwoel. Het was helder en de zon kleurde de polders Simonshaven en Biert diep oranje. 

Na een tijdje stond ik op om te gaan plassen. Plastabletten creëren een onweerstaanbare aandrang, zodat ik ondanks het feit dat ik enigszins open en bloot stond mijn ding deed. Geen mens nam aanstoot, maar zelfs dieren vonden het prima wat ik daar deed. Dat bleek wel toen een koppeltje patrijzen op zo’n 30 meter afstand argeloos uit het veld kwam. Inderhaast beëindigde in mijn plaspauze en sloop terug naar mijn krukje om mijn camera te pakken. Dat sluipen bleek helemaal niet nodig, want de twee hoenders accepteerden mijn aanwezigheid als iets vanzelfsprekends en kwamen over het karrenspoor ontspannen mijn richting uit. Pas toen ze tot zo’n meter of zes genaderd waren, besloten ze een andere richting uit te gaan, weer van mij af, maar nog steeds niet geschrokken of gealarmeerd. Ik kon ze nog honderden meters volgen, terwijl ze van rug naar rug over de voren van de akker hupten. 

Nog nooit had ik patrijzen van zo dichtbij gezien, althans niet zo onbevreesd over het veld drentelend (wel met veel fladdergeruis bij mijn vandaan vliegend op momenten dat ik gecamoufleerd platdedrukte vogels te dicht nader). Natuurlijk schoot ik mijn ‘rolletje’ vol en heb ik zitten glunderen bij deze bijzondere ervaring. Toen ik later op de avond opstond om naar huis te gaan, constateerde ik dat mijn gulp nog open stond.