Roy

Tino had de auto tot stilstand gebracht, waarna ik hem vragend aankeek. Er was geen vogel te zien, dus waarom stoppen? Hij liet het raampje aan mijn kant zakken en ik keek opzij, waar een paard achter het prikkeldraad stond. Het dier had langharige donkere sokjes en een even donkere, sluike haardos. “Het lijkt Roy Donders wel” zei ik , waarna mijn ogen afdwaalden naar de onderkant van het dier, dat een merrie bleek te zijn. Haar uitpuilende geslachtsdeel hing onder haar staart en er hing een flinke bos stro aan. “Roy, wat heb jij een lelijke” zei ik melig. 

Minuten later, de auto sukkelde over een lommerrijk laantje, herhaalde Tino ineens hardop mijn zin, waarmee pas tot ons doordrong hoe absurd die was. Wij schoten in de slappe lach en met betraande ogen zette hij de auto maar weer stil, totdat onze tranen en buikpijn voorbij waren.

Het was lang geleden dat wij samen zo gelachen hadden en omdat de door de weerman beloofde zon de hele dag verscholen bleef achter de nevel, terwijl het zwakke windje waterkoud was, werd deze lachbui warm verwelkomd.

Bij de Mekkerstee hielden wij halt voor een kop koffie en één plak cake (ieder een helft voor het lekkere, want we hadden ons brood al op). Maar eerst moesten wij natuurlijk de Landwinkel in, die wij als rasechte toeristen verlieten met een potje Spaanse(?) tijmhoning, een rol volkoren beschuit en twee stukken kaas. De verstandelijk beperkte bediening deed zijn werk prima, hoewel Tino de wenkbrauwen optrok bij zijn cappuccino, die in een espressokopje werd opgediend. De koffie was heerlijk en warm: de perfecte motor voor het vervolg van onze vogeldag.

Ik staarde al gedachteloos over het Volgerland, ondertussen op de automatische piloot mijn statief uitschuivend. Links in mijn gezichtsveld doemde uit de verte een forse vogel op. "Is dat daar geen visarend?" mompelde ik afwezig naar Tino die nog wat in zijn auto stond te rommelen. Ik bedoelde natuurlijk een zeearend en hield er al half rekening mee dat het gewoon een blauwe reiger zou zijn (want dat blijken het meestal te zijn, als de hersens wat meer tijd genomen hebben om te interpreteren wat de ogen eerder zagen). Maar dit keer hadden mijn ogen het goed gezien. Een tel later verdrongen wij ons bij de plek waar wij onze telescopen konden richten op een opening in de rietkraag waarachter de vogel was weggedoken. Die bleef daar maar even zitten en ging met zware slagen op de wieken. Tot onze verbazing kreeg hij even later gezelschap  van nóg een zeearend. Potentiële prooidieren stegen in grote wolken op en vulden de lucht met een kakofonie van gegak en gekwaak. Buitelend en zwenkend gaven de zeearenden een luchtshow weg, dan weer achter elkaar, dan weer achter een gans aanjagend. Daarna verdwenen zij aan de horizon, een van hen met een vette vis in de klauwen, die hij terloops uit het water had gevist. Ons lieten zij aan de grond achter, waar wij elkaar uitgelaten een high five gaven.

Voldaan over deze dag reden wij terug naar huis. Ter hoogte van Goedereede dacht ik terug aan het paard, dat ons bij het wegrijden stampvoetend had nageroepen:

“Wat bazelen jullie nou” ik heet helemaal geen Roy!”

Dit stukje maakt deel uit van een tweeluik. Tino van Kampen schreef over hetzelfde tafereel namelijk ook een stukje. Het is leuk om te lezen wat hij ervan heeft gemaakt. Om dat te zien, ga naar zijn stukje van 13-2-2015 op http://wwwdeliterator.blogspot.nl