Gave vogeltjes

Het jaar is al weer 17 dagen op weg en nu pas een blog van mij. Is er dan niets gebeurd om over te schrijven?

Jazeker wel, maar eerder te veel, voornamelijk goed, met één wanklank: het overlijden van Jacquelien, mijn boezemvriendinnetje van vroeger. Heeft er flink bij me ingehakt. Dat heb ik altijd als leeftijdsgenoten dood gaan, veel te vroeg, en al helemaal als ik met die persoon een bijzonder band heb, of had. 

Het goede nieuws is dat Tino al een paar weken thuis is en het elke dag een stukje beter maakt. Hij moet wel vechten tegen de frustratie om niet meer te kunnen wat hij voorheen wel kon. Fietsen bijvoorbeeld. Het lijkt zo simpel om te doen, maar ondertussen... Maar, hij slaat zich er goed doorheen. 

Hij wandelt veel, wankel nog, maar al sneller dan ik, zodat de blinde steeds aan de lamme moet vragen om het wat rustiger aan te doen. Voordeel van zo'n slakkentempo is dat je veel meer ziet! Als ik met Tino op pad ga, laat ik de camera thuis, mede omdat ik continue klaar sta om hem te ondersteunen. Daardoor komt alles wat wij door ons tempo meer zien niet op dit blog terecht. 

Tussen de regendagen door was ik een paar keer alleen in het Mallebos. Daar zag ik een gave koolmees. Nu hoor ik sommigen denken: een koolmees?! Wat is daar gaaf aan, die heb ik ook in mijn tuin. 

Maar toch gaaf, want hij zat in zijn natuurlijke habitat, een bos. Want leuk hoor, al die tuinvogels bij de voedersilo's, maar in de natuur zijn ze het allergaafst. 

Spechten blijven ook altijd gaaf