Het universum trakteert

Toen wij verleden week in Duitsland waren, hoopte ik op kraanvogels. Helaas, die waren niet te zien. Er was dan ook weinig toegankelijke natuur in de buurt van Münster. Maar de stad was ook mooi, dus de kater van de niet ontdekte kraanvogels was bescheiden.

Vrijdagochtend zouden wij naar huis gaan, maar een vroeg telefoontje veranderde de plannen:wij moesten naar het noorden, naar Drenthe.

Ook de laatste kilometers leidde ons navigatiesysteem ons over de Autobahn. Maar iets vertelde mij dat het anders moest. Ik vroeg Sandra om de snelweg te verlaten en verder te gaan over een piepklein weggetje richting de grens.
Verstilde dorpjes, velden en moerassen: wij waren wel even toe aan rust in onze hoofden.
Ineens, rechts in een veld, zag ik iets fladderen.
‘Stoppen!’ riep ik enthousiast.
‘Wat is er?’ riep Sandra geschrokken, terwijl zij de auto tot stilstand bracht.
‘Daar, kraanvogels!’
In een zijweggetje konden wij parkeren. De auto stond nog niet stil en ik sprong er al uit, de verrekijker verwachtingsvol in de aanslag. En ja hoor, daar stonden ze: vijftien stuks!

Na een tijdje zei ik tegen Sandra, die met haar verrekijker naast mij stond mee te genieten van de grote vogels: 'Dit is een geschenk van het universum’.
Want daar geloofde mijn broer in. 'Dank je wel Paul,' zei ik met een traan in mijn stem.

Natuurlijk heb ik een paar foto’s gemaakt. Een ervan komt prachtig tot zijn recht op zijn rouwkaart.