Kou-verdrijvers

Ik weet niet hoe dat met u zit, maar tegenwoordig ben ik wat kouwelijk aangelegd. Komt het door de medicijnen, mijn lage bloeddruk, word ik gewoon een oude man of is het een combinatie van deze? Ik weet het niet. Wel weet ik dat ik de hele tijd koude handen en voeten heb, zelfs binnen. Vaak zit ik met een extra vest aan onder een plaid en dan nog heb ik het koud. 
En dan moet ik ook nog naar buiten!

Moeten is tegenwoordig het juiste woord, want ik sta niet te springen om het buiten nog weer kouder te krijgen. Zeker met het sombere weerbeeld van de laatste tijd. En dan te bedenken dat ik vroeger met geen tien paarden was binnen te houden. Zelfs als het vroor, struinde ik nog met mijn hengel langs de waterkant, vissend op snoek, mijn aas daar inwerpend waar het water nog niet dichtgevroren was.

Maar ik moet dus naar buiten, want anders roest ik vast. Soms is de verleiding groot om toch binnen te blijven. Dan moet ik mezelf een paar grote schoppen onder mijn kont geven. 
Gelukkig is er buiten altijd wel weer iets dat het de moeite waard maakt en dat kleur geeft aan de sombere kilte, zoals zo'n bontgekleurde pimpelmees of een groepje koperwieken in een van de bomen in onze woonwijk.  
Als ik dan weer thuis ben, zijn mijn handen en voeten weliswaar verkleumd, maar is mijn vogelaarshart verwarmd. Mijn plaid, mijn vest, mijn pantoffels, een kop thee en de mooie wintersokken die Sandra uit Lapland voor mij meebracht, moeten de rest van mijn lijf dan maar weer warm krijgen. 

Hopelijk krijgt u het ook een beetje warm, van de foto's.

Van een mooie roofvogel, zoals deze buizerd, word ik helemaal warm

Dit kleurige pimpelmeesje fleurde het sombere Mallebos op

Koperwieken, met hun vlammend rode okselstreep. Een hartverwarmer van formaat