Vroege niet-vogels

Vroeg opstaan, ik ben er uitgesproken slecht in. Zin om eruit te gaan heb ik nog wel, zeker als het om boomvalken gaat, maar als de wekker mij meedogenloos en abrupt wakker schudt, protesteert mijn lijf hevig.

Meestal geef ik er gehoor aan en blijf ik liggen, maar dit keer niet, want om alles van boomvalken te kunnen zien, móet ik nu eenmaal ook wel eens heel vroeg gaan. En wat moet, moet.

Ik ben om stipt half zeven in de polder. De zon is nog niet op. Brak als een balletje vraag ik mij af waarom ik dit ook alweer doe. Met een paar stevige slokken warme koffie probeer ik de motor aan te zwengelen. Kom op lijf, word eens wakker!

Dan komt achter mij ook de zon uit bed. Die is geprogrammeerd tot vroeg opstaan. Hij mag alleen bij slecht weer blijven liggen. Vandaag is het echter helder. Daarom werpt hij zijn lakens af, die in de vorm van zacht oranje nevelslierten neerdwarrelen op het veld achter mij.

Voor mij ligt een akker onder een dikke laag afgestorven aardappelloof. Binnenkort zullen de piepers gerooid worden. Rechts, in regelmatige rijen, staat mais waartussen zich zojuist een vroege kat voor mij verstopt heeft. Waar de kat erin verdween, beweegt even later weer iets. Zou hij terugkomen?

Het is geen kat, maar een andere viervoeter die uit het maisveld tevoorschijn komt: een argeloze jonge reebok. Hij ziet mij niet, omdat ik stil zit. Onopgemerkt geniet ik van deze verschijning, wiens fris roodbruine vacht nog dieper kleurt door de eerste zonnestralen. Voorzichtig bewegend richt ik mijn camera en druk de ontspanknop in. De zachte klik wekt toch argwaan. Langzaam stapt het dier weer terug het maisveld in.

Zo wordt het ongemak van het vroege opstaan beloond met een waarneming om in te lijsten.