Alternatief weekje weg

Ik was een weekje weg. De reis ging naar het eiland Ikazia. Ondanks de Grieks aandoende naam ligt het helaas niet zonovergoten in de Egeïsche zee, maar midden in Rotterdam-Zuid. Een verblijf in Ikazia is zelden vrijwillig en was dat ook in mijn geval niet.

De verzorging in het oord is op basis van all inclusive. Dus met inbegrip van alle maaltijden en drankjes, dagelijkse verschoning van bad- en bedlinnen, naar behoefte assistentie bij het wassen en dagelijkse verschoning van het appartement. Ik had bovendien een arrangement voor de hartbewaking (CCU).

Hoewel het personeel haar best deed om mijn verblijf zo aangenaam mogelijk te maken en daar op kundige en zorgzame wijze in slaagde, was het niet allemaal even leuk.

Het dieptepunt was het katheter-ritueel. De laatste keer dat ik dat bewust meemaakte, was op mijn zeventiende en toen ging het niet van een leien dakje. Ondanks de smalst mogelijke slang en een flinke scheut glijmiddel was het ook nu geen pretje. Niets eraan. Niet het inbrengen, niet het constante gevoel van aandrang (terwijl je niet kunt) en ook niet het weghalen. 

Na een tijdje lag ik veilig aan alle slangen en elektrodes. Ik werd gemonitord, gestabiliseerd en volgespoten met chemicaliën. Na een dag op de CCU was het acute gevaar geweken. Toen ging ik naar de verpleegafdeling, een vierkamerappartement met gedeelde badkamer.

Een week later was de crisis bezworen. Ik mocht naar huis. Daar moest ik verder uitzieken. Daar ben ik nu mee bezig. De bacterie die koorts en pijn veroorzaakt, is een taaie rakker. Hij trok zich niet genoeg aan van het paardenmiddel dat het ziekenhuis intraveneus toediende. Nadat de koorts thuis weer opliep, schreef de huisarts een sterker middel voor. Zal dit aanslaan en zal mijn hart rustig blijven?

Qua vogels was het prut in de troosteloze omgeving van Ahoy en winkelcentrum Zuidplein; het Zuiderpark lag net te ver. Maar eerlijk gezegd stond mijn hoofd niet zo naar vogelen. Wel is het jammer dat ik door mijn ziekte waarschijnlijk de afloop van het boomvalkjaar misloop, want tegen de tijd dat ik weer naar buiten kan, zullen de boomvalken al wel weggetrokken zijn.

Stilletjes hoop ik op een wonder (hoewel dat in Ikazia al gebeurde, waarover ik later nog eens zal schrijven). Ik hoop dus op nog een wonder. Het eerste wat ik in dat geval doe, is naar het veld toe snellen in de hoop daar nog een laatste boomvalk te mogen zien. Daar zal ik hem bedanken voor alle mooie momenten van dit jaar en hem en al zijn vrienden voorspoed toewensen op hun lange en gevaarlijke reis naar Afrika.

We zullen zien.

Was dit onverwacht mijn laatste boomvalk van 2019

Het dier zorgde nog wel voor wat spektakel, toen hij een buizerd verjaagde