Stoppels

Hoog opgaand graan, miljoenen aren die hun best doen om de hemel aan te raken. 

Ik heb er weinig mee, want hoewel er allerlei leven in zo’n graanveld zit, zie je dat alleen maar in de vorm van onnatuurlijk in beweging gebrachte aren die tegen de wind in buigen of bewegen terwijl de rest van het gewas bewegingloos is. En dan nog weet je niet wat het was waardoor het graan bewoog. Was het een haas, een fazant, een patrijs of een uit de kluiten gewassen veldmuis?

Gelukkig werd het graan een paar weken geleden binnengehaald. Wat overbleef zijn stoppels. Van enige afstand lijken de akkers weer glad als een biljartlaken. Mooi voor de stadsvogelaar die langs de akkerrand door zijn kijker speurt naar jonge boomvalken die graag op kale akkers uitrusten.

De jonge boomvalkjes, twee zijn het er dit jaar, maken het mij niet gemakkelijk, want ze gaan altijd zo ver mogelijk bij mij vandaan zitten. Zitten ze een keertje wel dichtbij, dan doen ze dat net achter een van de subtiele glooiingen die dwars over de akker lopen: vouwen in het biljartlaken, waarachter een kleine boomvalk precies kan wegduiken voor mijn nieuwsgierige blik.

Maar niet alleen boomvalkjes houden van het stoppelveld. Grote groepen eenden, duiven en kauwtjes proberen er een verspild tarwekorreltje te vinden. Jonge buizerds knokken er met een kraai om wie een vers gevangen muis mag opeten en hazen doen er wat ze altijd doen: keten.  

De jong buizerds knokken eerst met een kraai...

en dan nog even met elkaar