Lichte dagen, donkere dagen

In de zomermaanden trekt de tijd gestaag aan het station van mijn gedachten voorbij. Hij gunt mij niets dan de volledige overgave aan mijn mysterieuze boomvalken, de hartgrondige behoefte om hen op te zoeken, te bewonderen om hun gratie en schoonheid, hun dodelijke precisie en, later, hun toegewijd ouderschap. Het is een verslaving waaraan ik niet kan ontsnappen, maar ook niet wil ontsnappen. Het zijn de lichte dagen.

En dan schudt de herfstwind met onstuimig geweld de eerste bladeren uit de bomen en jaagt mijn vrienden weg. Wolken in verschillende tinten grijs verschijnen in mijn blikveld, eerst schuchter, onwennig aan het vers verdwenen licht, maar daarna,  in vol ornaat, pompeus en onontkoombaar, kolken de donkere dagen binnen. De dagen waarin de tijd vertraagt en halt houdt om de sombere gedachten te laten instappen. Maandenlang sluimerden zij, bleek en haast onzichtbaar. Maar nu eisen zij hun plaats op. En ik laat hen toe. Het is er de tijd voor. 

Ik kom ze wel door, die dagen, want zelfs in de donkerste nachten brandt ergens wel een lichtje en ook aan de langste nacht komt een eind. En voor ik het weet is de herfst overgegaan in de winter en de winter in de lente en begin ik mij alweer te verheugen op hun komst, op de lichte dagen.  

Het is goed zo.

Precies vandaag is het al weer twee jaar geleden dat mijn vriend Richard overleed en ons verliet. Dat wil zeggen zijn stoffelijk deel want de rest vergezelt mij nog vrijwel dagelijks op mijn tochten in de natuur. De laatste jaren had ook hij de boomvalk tot zijn favoriet gemaakt en spande hij zich in om ze voor mij te traceren op zijn gedeelte van het eiland. 

Wat zou hij in zijn nopjes zijn geweest met het terugvinden van het koppel in Rozenburg, waarbij wij in 2015 zoveel genoeglijke uurtjes samen doorbrachten. Maar wie weet slaat hij het allemaal nog gade vanaf zijn wolk aan gene zijde. Speciaal voor hem een foto van de boomvalk van 2018 uit Rozenburg.