Ketsen en kaatsen

Wekenlang heb ik niet kunnen vogelen. Dit kwam door een palet van omstandigheden, waarin ook de ‘kleur’ zwart prominent vertegenwoordigd was. Maar vandaag was er eindelijk weer eens gelegenheid om eropuit te trekken. Spannend, want ik ben herstellend van een van de hierboven bedoelde omstandigheden en de vraag was of ik de voorgenomen fietstocht door de polder ongeschonden zou doorkomen.

Voor de gezelligheid en de veiligheid had ik met Tino afgesproken. Voor gezonde mensen is dit een fietstochtje van een kwartier, gerekend vanaf het huis van Tino. Gelukkig was er onderweg veel te bekijken: welkome excuses voor een korte of langere stop.

Het waaide vandaag niet zo hard als de vorige dagen, maar de wind was nog wel koud, mogelijk omdat deze zich voortbewoog over nog deels bevroren plassen en sloten. Toch hing de lente in de lucht, wat wij merkten aan de narcistische grutto’s en tureluurs, die niets liever doen dan hun eigen naam roepen.

In het Spuibos aangekomen zetten wij de fietsen op slot en ging het struinend verder. Op een veelbelovend bospad hielden wij halt. Ik was er bij gaan zitten en Tino stond achter zijn telescoop het verenkleed van een koperwiek te bewonderen, die hij in zijn beeld gevangen hield. Mijn aandacht ging uit naar twee bonte spechten, die ik steeds hoorde roepen, maar nog niet had gezien. Totdat de twee hoog in een populier naast elkaar neerstreken en pal boven de nietsvermoedende Tino de liefdesdaad verrichtten. Op mijn geroep keek Tino snel naar boven, maar het enige wat hij nog zag, waren twee wegvliegende spechten. Het was een wip van niks, zo stelde hij vast, waarop ik lachend opmerkte dat dat zo mocht zijn, maar dat het voor mij toch mooi de eerste keer was dat ik grote bonte spechten 'het' zag doen.

De dag bracht nog veel meer moois: een donkere reebok, een konijn, een haas, een jagende sperwer en een lunch in het veld met bruine boterhammen en lauwe thee, waarbij wij half weggedoken in een bosrand zaten, omdat er uitgerekend nu een fris regenbuitje neerdaalde.

Rond de klok van drie waren wij terug in de polder. Tino reed rechtstreeks naar huis, omdat hij ’s avonds nog verplichtingen had. Ik besloot nog een omweg te maken langs het ‘Maarten Alleblas Bos’ in de hoop daar nog een havik in beeld te krijgen. Ik werd meteen bediend, want recht boven mijn hoofd werd een jonge havik belaagd door een kraai. Erg dapper van die kraai, maar niet slim, want ineens waren de rollen omgedraaid en moest de kraai vliegen voor zijn leven.

Wie kaatst, moet de bal verwachten.

Hieronder een serie foto's van de levensgevaarlijke matpartij.