Zeeschildpaddennestenbeschermingsproject: te groot voor het scrabble-bord

In mijn vorige blog schreef ik dat de grote zonkans de reden was om naar Cyprus te gaan. 

Een andere reden was dat ons eigenlijke plan om naar Florida te gaan in duigen viel. Daar was ik kennelijk niet welkom. Althans, mijn reisverzoek werd afgewezen nadat ik op de vragenlijst invulde dat ik een kwaal heb waar ik mijzelf of anderen schade mee kan berokkenen (ik kon er helaas niets anders van maken na twee hartstilstanden). Ik vond het wel vreemd om in de betreffende vraag over één kam te worden geschoren met HIV-lijders en psychisch gestoorden. Maar ach, de nuance is tegenwoordig ver te zoeken in Amerika.

Ik mocht overigens nog wel een echt reisvisum van 160  dollar aanvragen. Maar omdat ik zo pissig was over de eerste afwijzing heb ik dat niet gedaan. Smeken om “alsjeblieft” naar het land van de onmogelijke begrenzingen te mogen gaan? No way! 

Jullie bespeuren nog enige boosheid in mijn woorden?
Dat klopt. Laat ze lekker het heen en weer krijgen daar.

Dus werd het Cyprus. En dat was geen straf, want we zaten in een goed hotel, met heerlijk weer, prachtige valken en ander moois. Daar hadden we de Verenigde Staten echt niet voor nodig. Kijk maar naar de foto's die bewijzen dat Cyprus een waardig alternatief was.

De exotische bijeneter roept 'pruut pruut". Sandra's favoriete vogel (een van de).

Die ene ster bovenin maakt deze foto extra bijzonder.

Steenpatrijzen, met wat geluk zie je er soms één. Maar op een avond zag ik er tientallen.

In Cyprus is elke kraai een bonte kraai.

Zo ging de zon onder bij het hotel. Daar word je blij van.

De achterkant van het hotel. Een keer zaten wij hier in zee en landde er op de rots een ijsvogel.

De volgende dag ging ik terug, dit keer mét camera.

De zee rolde aardig binnen, zeker in het ochtendlicht.

Cultuur snuiven bij de opgravingen van Paphos.

Kuifleeuweriken zijn dol op de steenhopen bij de opgravingen.

De kliffen waar de Eleonora valken huizen.

Maar waar wij ook een zeeschildpad zagen.

Eerder zagen wij elders op het eiland een zeeschildpaddennestenbeschermingsproject.

Mooi sierlijk vogeltje, zo'n grauwe vliegenvanger.

Ook de grauwe gors is niet saai als je er goed naar kijkt.

Deze hagedis bleef voor de verandering eens een keer poseren.

Als er even geen vogels of hagedissen waren...

De rode oogjes van de kleine zwartkop maken het diertje net iets sierlijker. Beweeglijke rakkers.

Sprinkhaan van 10 cm lang.

Vale gier. Sandra's topfavoriet. Ze zijn gemerkt omdat omdat ze bedreigd zijn.

Het werd snel donker en dan verscheen er een prachtige maan. Een mooie afsluiter.