Tuinhulp

Gisteren merkte een van mijn trouwe lezeressen op dat de Stadsvogelaar een beetje stil was. Ik antwoordde dat dat klopte.
“Griep gehad, nog lang gehoest en nog steeds een beetje kouwelijk en bang om meteen weer kou te vatten. En dan ben ik ook nog de voortuin aan het herinrichten”.

Mijn voortuin was al een tijdje een doorn in mijn oog. In het midden lag een onhandig perk omzoomd met buxus. De randen van de tuin waren lager dan de laag aarde die erin lag. Dat kwam omdat ik een paar jaar geleden een vijver gemaakt had en de uitgegraven aarde naar de voortuin had verplaatst. De borderranden van mijn tuin konden dit niet aan, waardoor de grond er steeds overheen spoelde. Ik had dan ook besloten om het perk samen te voegen met de voorste border en het pad dat er nu nog tussen lag te verplaatsen naar het terras. De nieuwe, grote border zou ik voorzien van een opstaande rand, zodat de aarde letterlijk binnen de perken bleef.

Eigenlijk een leuk project en de gelegenheid om wat planten te scheuren en te verplaatsen en om de verwilderde blauwe druifjes en sneeuwklokjes uit te dunnen.
Maar ook gemakkelijker bedacht dan gedaan. Maar gelukkig had ik hulp.

Mijn jongste zoon Jitze heeft het zware werk verzet: het uitgraven van een te groot geworden conifeer en een meter of vijftien buxushaag. Ook bij het het leggen van de grindtegels en het plaatsen van de opsluitbanden, die ik op internet had besteld, was hij mijn krachtpatser. Wat kan die jongen werken. Hij is niet breed, maar jaloersmakend sterk! 

De afwerking deed ik zelf en ook vandaag was ik druk in de weer met het verplaatsen van struiken en het planten van nieuwe vaste planten. Nu was het Sandra die mij hielp, met vegen en opruimen en met het in vorm snoeien van de kardinaalshoed. Het eind komt in zicht en ik ben blij met het resultaat. Maar ik ben er nog niet. Bovendien wachten er ook in de achtertuin nog wat klusjes. 

Een snelle foto van mijn mobieltje. Voilá le resultat!

Ach, ik heb geen hekel aan tuinieren en met het sombere weer van de voorbije weken (althans op mijn vrije dagen) had ik weinig lust om de natuur in te gaan en zeker niet om foto’s te maken. 

Van vogels kijken is al met al even niets gekomen. Behalve dan soms vanachter mijn raam vandaan. Oh ja, ik was ook een avondje op bosuilenjacht.

De schamele buit van die spaarzame vogelmomenten zien jullie hier onder.

Eerst maar even het klapstuk. Wij zagen er zelfs twee, die ook nog even copuleerden.

Houtduif op het tuinhek.

Koolmees boven restjes sneeuw.

Valt er nog wat te vissen in de vijver?

Kan beter bij de buurman gaan, want die heeft allemaal grote vissen.