Platvoet

Ik zit weggedoken in het veld. Een tijdje al hoor ik het klaaglijke geroep van een jonge buizerd, maar ik vind hem niet. Totdat ik torenhoog een stipje zie, dat hem blijkt te zijn. Zo hoog had ik hem niet verwacht. Hij zeilt af en verdwijnt alsnog uit het zicht. De zon die soms achter stapelwolken verdwijnt, verwarmt net niet genoeg om het aangenaam te maken. Mijn hoedje heb ik met het koordje strak aangetrokken over mijn achterhoofd, maar een kille bries wurmt zich eronder door en kruipt plagend langs mijn kraag mijn nek in. Ik laat mij nog meer zakken en trek de schouders op. Zo sluit ik de wind buiten en is het goed vol te houden. Nergens beweegt er meer iets en stilte daalt neer over het veld. Met mijn blik gefixeerd op de einder dwalen mijn gedachten af naar niets. Terwijl mijn systeem zo in de sluimerstand staat, ervaar ik vredige rust.

Opeens achter mij een plof! Ik ontwaak uit mijn trance en kijk in een ruk achterom. Een kanjer van een haas is achter mij neergekomen en kijkt mij met zijn starende oog aan. Beduusd slaag ik erin mijn camera te pakken en een foto te schieten. Dan spurt de platvoet ervandoor, zelf niet minder geschrokken dan ik van deze onverwachte ontmoeting.