Peterdestadsvogelaar

Ik zal niet snel op pad gaan om een bijzondere vogel te spotten die ik kan toevoegen aan mijn ‘lijstje’. Maar voor boomvalken wil ik wel eens een stukje omrijden. In 2013 was ik een paar dagen met Sandra in Monschau geweest om te wandelen. Op de terugweg doorkruisten wij België. Eerder had ik op Waarnemingen.be gezien dat er in het (Provinciaal Groendomein) Prinsenpark bij Retie regelmatig boomvalken worden gezien. Wij besloten daarom om een tussenstop te maken. Het Prinsenpark is een prachtig en vogelrijk park met in het midden een groot ven, omzoomd met bomen. Helder water, waar de ijsvogel huist, maar ook dodaarzen, geoorde futen en talrijke libellensoorten (boomvalkenvoer!) De opbrengst viel niet tegen: een koppel jagende boomvalken en een paar ijsvogels. Wij brengen het park sindsdien wel vaker een bezoek (bij voorkeur in een tijd dat er geen muggen en dazen zitten, want als je er in de verkeerde tijd komt, heb je een probleem). Dat combineren we dan met een ...

Maar niet alleen de jongens, ook de meiden doen een beetje raar. De meeste mensen herkennen van alle roofvogels alleen de torenvalk. Die zien ze vaak 'bidden' langs de kant van de weg. Soms fladderend, soms gewoon tegen de wind hangend. Dat is hun manier van jagen. Als je goed kijkt naar zo'n biddende torenvalk, dan zie je het kopje van de vogel voortdurend heen en weer gaan, loerend naar een lekker hapje. Meestal is het de torenvalk te doen om een lekker muisje te vangen. Volgens de boeken is dat ook hun hoofdvoedsel. Maar soms vangen ze vogels en zelfs insecten, zoals torretjes of sprinkhanen. De rare meid op de foto maakte het nog bonter: zij ving een regenwurm. Daar kan ik me nou weinig bij voorstellen, bij het eten van wurmen. Wat zeg ik, ik heb er wel eens een opgegeten voor 5 gulden. Zelden heb ik zoiets goors geproefd. Smaken verschillen natuurlijk, maar omdat deze dame wurmen kennelijk lekker vindt, vond ik haar een beetje raar.  Torenvalk met ge...

Het gaat goed met mijn jeugdvriend. Naar omstandigheden dan, want fit is hij niet: hij zit aan de pillen, kan nooit meer werken, moet inspanning vaak bekopen met een terugslag, kan nooit meer onbevangen zomaar op pad gaan, moet van alles en nog wat incalculeren om niet te stranden. Hoe anders was dat 40 jaar geleden, toen wij onze buurt onveilig maakten met kattenkwaad, onvermoeibaar, ons van geen gevaar bewust, zorgeloos. Anders dus. Maar niet slechter. Wij hebben namelijk geleerd om te blijven genieten van de dingen die we nog wel kunnen, niet veeleisend te zijn en het gewone te waarderen. Kilometers lopen of fietsen zit er voor ons niet meer in, zodat we ons vertier dicht bij huis moeten zoeken, in slakkengang, rekening houdend met elkaars beperkingen.  Vandaar dat wij vanmiddag onderaan een dijk, die de meeste wind en regendruppels tegenhield, waren neergestreken. Een stuk boomschors onder ons gat beschermde tegen optrekkend vocht. Kijkers en camera's paraat, ...