Surrogaatnachtegaal

Wie een beperking heeft, ziet zijn actieradius in rap tempo slinken; de rolstoel die sinds kort in ons bezit is, maakt verdere horizons bereikbaar.
Ik probeer er zo lang mogelijk naast te lopen. Maar na een paar honderd meter slaat de vermoeidheid onverbiddelijk toe. Wat is het dan toch fijn om de tocht zittend te kunnen voortzetten.

Wat waren we lang niet in Voornes Duin geweest! Zelfs de weg ernaartoe was een soort van terra incognita voor me geworden (stonden die tientallen tanks aan de overkant van het Oostvoornsemeer er vroeger ook al?).

Bij de Tenellaplas reden we over een goed berijdbare rolstoelroute van 3,5 km lang. Een compliment voor de beheerder, want neem maar van mij aan dat rolstoeltoegankelijke natuur nog schaarser is dan de natuur zelf. Ik hoopte op een nachtegaal, maar we waren waarschijnlijk te laat. Ik hoorde wel mijn eerste fitis. Hoe bijzonder is dat? 

Bijna terug bij de parkeerplaats werden we verrast door de surrogaatnachtegaal op de foto. Daar hoef je niet voor naar de duinen, dat weet ik ook wel, maar op deze bijzondere plek, op deze bijzondere dag, met mijn bijzondere metgezel, was het er een om in te lijsten. En dat heb ik dan ook maar gedaan in de vorm van dit blog. 

Surrogaatnachtegaal (roodborst)