Peterdestadsvogelaar

Na een weekje weg denk ik altijd: waarom woon ik hier? In het beton, in de vervuiling, in de drukte en de haast. Vreemd genoeg brengen de volgende dagen altijd het antwoord weer: omdat mijn kinderen hier wonen en mijn vrienden, en omdat alles hier binnen handbereik is. En omdat ik hier mijn polders heb die mijn vogelaarshart tevreden stellen, ondanks de omlijsting van bebouwing en industrie. En dus accepteer ik dat hier slechts een monotoon koerende houtduif of een krassende ekster mij wekt, of anders de metro wel, en sirenes, en al die andere pokkenherrie die zo kenmerkend zijn voor het leven in Spijkenisse. Soms krijg ik het even te zwaar, en denk ik: ik wil terug! Terug naar de bonte vliegenvanger die in de tuin van ons tijdelijke huis in Drenthe een nestkast had bezet. Terug naar het vogelorkest dat ons elke morgen wekte. Terug naar de rust en de ruimte, de   eindeloze velden en de weidsheid zoals je die in de Randstad niet ziet.   Gelukkig loopt Drenthe niet weg. Een ...

Wie een beperking heeft, ziet zijn actieradius in rap tempo slinken; de rolstoel die sinds kort in ons bezit is, maakt verdere horizons bereikbaar. Ik probeer er zo lang mogelijk naast te lopen. Maar na een paar honderd meter slaat de vermoeidheid onverbiddelijk toe. Wat is het dan toch fijn om de tocht zittend te kunnen voortzetten. Wat waren we lang niet in Voornes Duin geweest! Zelfs de weg ernaartoe was een soort van terra incognita voor me geworden (stonden die tientallen tanks aan de overkant van het Oostvoornsemeer er vroeger ook al?). Bij de Tenellaplas reden we over een goed berijdbare rolstoelroute van 3,5 km lang. Een compliment voor de beheerder, want neem maar van mij aan dat rolstoeltoegankelijke natuur nog schaarser is dan de natuur zelf. Ik hoopte op een nachtegaal, maar we waren waarschijnlijk te laat. Ik hoorde wel mijn eerste fitis. Hoe bijzonder is dat?  Bijna terug bij de parkeerplaats werden we verrast door de surrogaatnachtegaal op de foto. Daar hoef je nie...