Zelfs Frankenstein moest leren lopen

8 februari 2023.

Het heeft flink gevroren, de wereld is koud. Vooral in Turkije en Syrië, waar mensen onder het puin vechten voor hun leven na een zware aardbeving. Ik vind het zo erg, dat ik bijna niet durf te schrijven over zoiets banaals als een ochtendje vogelen. Toch doe ik het, omdat ook hier een soort drama achter hangt.

09.45
Ik pik Tino met de auto op bij hem thuis. Voorzichtig loopt hij op de auto toe en nog voorzichtiger wurmt hij zijn één meter zesentachtig de auto in. Hij zit op een geïmproviseerd kussen, omdat een van zijn benen nog erg stijf is.

09.00
Drie kwartier eerder: Sandra krabt het ijs van de autoruiten, zodat ik mijn krachten kan sparen.

09.50
‘Waar gaan we heen?’ vraagt Tino. Ik heb wel wat ideetjes.

10.05
Ik parkeer op de Biertsedijk. Wij hebben de stralende zon tegen, maar dat deert ons niet; het is gewoon zo heerlijk weids en stil in de ijzige witte polder.
Bovenaan de dijk zegt Tino, met iets van opluchting in zijn stem: ‘Ooh, het is zeker vier maanden geleden dat ik hier was. Het is hier zo mooi.’ Hij staat met zijn rug naar de polder Biert en kijkt over de akkers richting Geervliet. Ik snap zijn opluchting, want hij heeft vast vaak gedacht dat het hem nooit meer gegeven zou zijn.
Groepjes hazen zitten te kleumen op de berijpte weide. Andere ravotten. Daar is het nooit te koud voor in een hazenleven.
Vanuit de industrie nadert de helikopter die twee maal daags de nafta-leiding komt controleren. Wij weten wat er nu gebeuren gaat. En ja hoor, een groep van zeker 5000 brandganzen gaat onder kakofonisch gakken de lucht in en zwermt wel tien minuten rond, alvorens weer te landen.

Vroeger begreep Tino niet waarom ik mij altijd zo dik inpakte. Nu lijkt hij zelf wel een Michelin-poppetje. Hij is kouwelijk na het ongeval. Zijn benen voelen stram aan en hebben beweging nodig. Hij loopt bij mij weg, verder de dijk op. Ik blijf waar ik sta en fotografeer twee zwanen in een wak. Ik eet met mijn wanten aan een bruine boterham met appelstroop en moet aan Tino denken, die nauwelijks iets ruikt of proeft. Zullen wij ooit weer samen, half liggend in een grasbermpje, van onze boterhammetjes genieten? Niet aan denken! Wat wij nu hebben is al zo veel meer dan waar het vorig jaar naar uitzag.

Tino vertelt dat zijn therapeuten hadden moeten lachen om mijn opmerking van een paar dagen geleden dat hij loopt als Frankenstein. Zij hadden dat wel een harde opmerking gevonden. Ik zeg: ‘Luister Tino, ik ga je niet als patiënt behandelen en maak gewoon mijn botte opmerkingen en val je lastig met onzinnige grappen.’ Tino zegt dat hij dat fijn vindt. Het patiënt zijn zit hem al zo veel in zijn hoofd.

10.50
Op weg naar onze volgende locatie zien wij het blauwe autootje van cineast Piet de Kreij. Ik parkeer mijn auto naast die van hem. Hij heeft niet meteen door dat wij het zijn, maar als ik uitstap, en daarna Tino, zegt hij met een grijns: ‘Zo, heb je dat wrak op sleeptouw genomen? Gezellig hoor: drie wrakken op een kluitje.’ Wij waarderen zijn grapje, want wij weten dat ook hij flink door ziekte getroffen is.

11.05
Ik parkeer bij de Stompaerdse plas. Ook hier is het weids en stil, de man met de kettingzaag aan de overkant even weggedacht.
Tino vraagt zich af of het pannenkoekenhuis open is, want dan kan hij het toilet opzoeken voor een plasje. ‘Dat kan buiten ook,’ zeg ik, maar ik snap het wel, want zie je ‘jongeheertje’ maar eens terug te vinden in deze kou. Dat is ongeveer net zo moeilijk als met je wanten aan een boterham met appelstroop uit een plastic zakje frommelen.

11.40
Tien minuten later dan gepland zet ik Tino weer af. Hij pakt zijn theebeker en zijn niet opgegeten banaan en loopt op zijn Frankensteins naar zijn voordeur.

En zo zetten wij onze eerste stappen op de weg terug naar hoe het ooit was en hoe het misschien nooit meer helemaal zal zijn. Niet aan denken! Deze dag neemt niemand ons nog af.

Klik hier voor de filmpjes die Piet de Kreij maakt van denatuur in onze omgeving.

Maar bekijk eerst nog even mijn foto's :-)