Bibberaties

Tegenwoordig bibbert alles, behalve mijn hart. Doel bereikt, zou je zeggen. En dat is ook wel zo, maar toch is de bijwerking ‘parkinsonisme’ poepvervelend.  

Tienvingerig typen? Mijn vingers stuiteren over het toetsenbord en slaan van alles aan, behalve de juiste letters.

Eten met mes en vork? Ha, ha, eer ik raak prik is mijn eten koud en vaak ligt het alweer op het bord voordat het in mijn mond zit. Wel uitdagend trouwens en je verveelt je niet snel.

En fotograferen? Tja, dat vertelde ik verleden keer al.

Vandaag het opnieuw geprobeerd. Ik moet toch ook kennis maken met mijn nieuwe camera. 

Op de parkeerplaats bij de Beninger Slikken stuitte ik op een bijzonder tafereel. Iets waarvan ik eerst niet doorhad waar ik eigenlijk naar keek. Ja, naar een torenvalk op de grond. Maar wat deed die daar? Een fikse prooi te pakken misschien? Die schermen ze ook vaak af met hun vleugels ('mantelen' heet dat).

Maar nee, ineens hoorde ik torenvalkengeroep: 'Prieeet, prieeet! Torenvalk 1 bleek bovenop torenvalk 2 te zitten en dat ging er niet zachtzinnig aan toe.

Van zo’n gaaf gebeuren krijg je normaal gesproken al de bibberaties, laat staan wat er nu gebeurde met mijn onvaste hand. Eigenlijk is het een mirakel dat de foto’s toonbaar zijn. Geen tienen, oké, maar toch wel zeventjes.

 

Hier ligt de onderliggende partij nog op zijn buik

Hier op zijn buik, je ziet zijn klauw

Hier heeft hij zich losgeworsteld