Onvoorzienige omstandigheden

In mijn blog van 2 september citeerde ik Tino, die iets zei over de voorzienigheid. Intussen is duidelijk dat de voorzienigheid ook een wreed kantje heeft, want drie dagen later kreeg Tino een ongeval op zijn racefiets. Hersenletsel, dagenlange coma, weer bij kennis nu, maar hoe hij 'eruit gaat komen’, is ongewis.

Met dit in het achterhoofd vind ik het bijna misplaatst om te schrijven over mijn eigen, langzame herstel. Of over wat ik aan mooie dingen heb gezien op mijn eerste voorzichtige stapjes, veilig aan het handje van Sandra. Misschien binnenkort ook weer eens alleen. En misschien nooit meer met Tino.

Laten wij hopen dat de voorzienigheid zich de volgende keer weer van zijn goede kant zal tonen. Zo niet, dan dat Tino zelf de kracht en het doorzettingsvermogen kan opbrengen om terug te komen naar een zelfstandig en waardevol leven. Dat is in ieder geval wat ik hem vurig toewens. 

Dan toch maar een paar plaatjes van mijn eerste uitstapje weg van huis. Wij waren naar de Maasvlakte gegaan, waar een sterke noordwestenwind stond. Dat staat garant voor onstuimige taferelen. 

Een juveniele grote stern zeilt langs de blokkendam

Oh,oh, Den Haag (en links Scheveningen)

Jonge zilvermeeuw op de parkeerplaats. Schuw? Niet bepaald

De aanrollende zee, ik kan er uren naar kijken