KEEP your spirits up

Het ging niet zo goed met me. Dat vond ook de cardioloog.

Nieuwe medicijnen, nieuwe bijwerkingen.
‘U kunt misselijk worden en de neiging krijgen om flauw te vallen’.
‘Nou zeg, dat klopt, ik durf de deur niet uit’ (niet alleen in elk geval. Jammer dat het net mooi weer was). ‘En jeuk, helse jeuk, de hele nacht door, over heel je lichaam? Dat ook?’
‘Ja, dat ook.’
‘Kan ik ook gaan beven, alsof ik Parkinson heb?’
‘Nu u het zegt… En uw huid wordt extreem lichtgevoelig.’

‘Wat?! Maar ik ben een hardcore buitenmens!’
'Weet ik, dus dat wordt smeren, met factor 50, elke dag, zon of niet.'

Smeren: ik vind dat zo goor! Zo’n vette laag op je bakkes. Zelfs als je dure ‘dry touch’ zonnebrand koopt, voel je het er nog op zitten; het trekt, het jeukt. Ik vertik het! Ik trek wel een sjaal over mijn gezicht. En in de zomer draag ik een niqaab. Plak ik er wel een sticker op met de tekst : UV-allergie, geen terrorist! Want anders wordt ik door een boer gemolesteerd.

‘Is de kuur al met al niet erger dan de kwaal?
De cardioloog verwacht van niet. Althans, dat het na een tijdje beter met me zal gaan en als dat gebeurt, dan voelen de nadelen ook niet zo zwaar. 'Bovendien: we moeten wel...’

Terwijl ik dit schrijf, speelt op de achtergrond het tv-programma ‘Over mijn lijk’. Over jonge mensen, met fatale, ongeneeslijke kwalen. Ik geloof nooit dat zij zouden zeuren over een factor 50. Kortom, niet zeuren Peet. Keep your spirits up.

Over ‘keep’ gesproken. Gisteren, vanaf mijn momentele voorkeursplek, binnen achter het raam: een heuse keep. 

Zie je wel, niks aan het handje. Het leven is verrukkelijk. 

Een keep in mijn tuin. Heerlijk.