Lyrisch enthousiast

Goed ingepakt, elk kiertje  in mijn kleding dichtgestopt, zit ik op mijn krukje. Ik moet mij schrap zetten tegen de noordwester, die mij uit balans probeert te rukken. Steeds als een golf met een klap in miljoenen druppels uiteen breekt, daalt er een zoute nevel op mij neer. Een regenbui vlaagt over - dat zoete water kan er ook nog wel bij -  gevolgd door een regenboog ‘boven’ Engeland en daarna zelfs een kort straaltje zon vanuit een blauw gaatje in het grijze wolkendek. Lekker, want verder is het ijzig koud.

‘Jij bent altijd zo lyrisch en enthousiast,’ roept Sandra mij tegen de wind in toe. Zij komt net aangewandeld over de nieuwe Stuifdijk, waar ik haar 5 kilometer eerder had afgezet. Zij vindt dat lange stilzitten maar niks, wil in actie komen. Fijn toch, dat wij dat zo kunnen combineren?

Het klopt wat zij zegt, want ik kraam van alles uit, gericht aan niemand in het bijzonder en vooral aan mijzelf: 'Zo kijk daar! En nog een! En zo, die duikt! Kijk, die kleuren! Zóóó'!'

Het zijn de jan van genten die dit bij mij losmaken. Die grote, sierlijke zeevogels, met hun strakke, puntige vleugels zijn door de harde wind van open zee naar binnen geblazen en keilen als echte kamikazepiloten tussen de woeste baren door. Soms vlak voor ons langs.

Getuige mogen zijn van zo’n  dynamisch natuurverschijnsel, terwijl je de elementen trotseert in zo’n prachtige, woeste entourage? Ja, daar kan ik inderdaad heel lyrisch van worden.