Peterdestadsvogelaar

Op sommige dagen, als het energieniveau laag is, laat ik het fototoestel thuis. Dat is altijd een dilemma, want de praktijk heeft intussen bewezen dat juist dan de mooiste waarnemingen voorbij trekken. Voor mijzelf is dat nog niet eens zo erg, want ik heb mijn netvlies om de foto’s op te slaan en mijn herinnering. Maar voor mijn lezers…  Neem nou eens vandaag. Tino en ik waren op de weg terug na een dagje vogels kijken bij Abbenbroek. Geheel onverwacht zagen wij twee reuzensterns, jagend boven de Bernisse.  Nu kan ik heel geanimeerd vertellen over hoe enthousiast wij waren over deze bijzondere vogel, die maar zelden te zien is, over het gracieuze gefladder van deze grote sterns met hun knaloranje snavel zo groot als een kleine peen en hun spitse witte vleugels met zwarte punten. En dan het moment dat een van deze reuzen zich al een baksteen in het water liet plonsen en weer boven kwam met een voorn zo groot als een 'mars'. Maar zeg nou zelf, hoe leuk is dat, zonder foto's?...

Een van mijn trouwe lezers vroeg mij pas geleden of het wel goed met mij ging. Hij had namelijk al een poosje niets van mij gelezen. Ik antwoordde dat het best aardig met mij gaat, maar dat de zomer nu eenmaal een stille tijd is op vogelgebied. Soms is er zelfs zo weinig vogelwaardigs te zien dat het maar beter is om schaapjes te gaan tellen. Maar zo diep wil ik toch niet zinken. Behalve als dat schaap onderwerp is van iets waarbij vogels betrokken zijn. Zoals afgelopen maandag in Brielle, toen ik een groep zwaluwen op insecten zag jagen tussen de schapen.  Waar schapen zijn, zijn insecten.Waarschijnlijk door de gore stinkvachten en poepgaten van die wollige grazers en door de vele schapenkeutels op de dijk. De zwaluwen weten dat natuurlijk. Ik was trouwens zo opgegaan in het maken van een mooie actiefoto dat ik niet eens doorhad dat het geen boerenzwaluwen waren, maar oeverzwaluwen. Dan is zo'n foto achteraf weer handig.  Oeverzwaluwen, boerenzwaluwen, huiszwaluwen, gierzwalu...