Peterdestadsvogelaar

Mijn buurvrouw leest dit blog ook. De vraag is of dat na dit stukje nog steeds het geval is. Ik hoop het wel, want ik kan er natuurlijk niets aan doen dat zij een bijrol speelt in dit verhaal, althans, haar tuin, die als sushibar fungeert.  Het was gisterochtend een drukte van belang op het schuurdak bij onze achtertuinen. Wij werden er wakker van. "Aaaauw, aaauw, aaauw!"  Twee kleine mantelmeeuwen waren aan het bakkeleien over een forse goudvis, die blijkbaar kort tevoren door een blauwe reiger uit de vijver van de buurvrouw was gehaald.  Het stuk sushi was onderwerp van een hevig kat-en-muis-spel, tussen de mantelmeeuwen, een zilvermeeuw en de reiger. Op enig moment had de reiger zijn buit heroverd. Het liefst zou hij hem daarna in een keer opgeslokt hebben - zijn bek en keel zijn er groot genoeg voor - ware het niet dat de stevige meeuwensnavels de gestroomlijnde vorm van de vis hadden vernietigd. Zij hadden namelijk de buikholte van de vis opengepikt, zodat er een lap...

Aan het succesvol grootbrengen van vogelgrut hebben vogels een hééél drukke dagtaak. Af en aan vliegen de ouders met bekken vol insecten en spinnen. Zoals de spreeuwen op de foto's. Veel van die spreeuwen hebben het goed gedaan, want momenteel wemelt het in de polders van spreeuwen, oud en jong door elkaar (de jongen hebben een bruin, saai verenkleed en hebben niet het mooie, glanzende spikkeltjeskleed van hun ouders).  Ergens in onze buurt zit ook een spechtenfamilie. In de winter zien wij ze wel eens in een straat verderop, als ze tuinen afstruinen, huppend van boom naar boom (en soms per ongeluk naar een lichtmast). Gisteren zat er ineens een grote bonte specht in onze tuin. Een jong dier, wat je ziet aan het rode petje. Vanmorgen landde hij op de straatboom voor het huis. Door het raam heen heb ik hem op de foto gezet.  Nog even en de komkommertijd barst los. De tijd dat alle vogels, jong en oud, zich vooral stil en verborgen houden. Dan is het gedaan met alle drukdoenerij...

Ieder jaar ga ik een paar keer naar De Kampina in Brabant om boomvalken te kijken. Daarbij doorkruis ik het immense gebied van Noord naar Zuid en van Oost naar West. Te voet lukte dat de laatste jaren niet meer. Met de vouwfiets ging het nog wel.  Ook verleden week trok ik er op uit. Helaas bleek dit jaar mijn conditie weer zo veel slechter dat het ook met mijn tweewielige pakezel niet meer ging. De beperkingen zijn er de laatste pakweg 15 jaar ingeslopen. Hierdoor heb ik gelukkig de tijd gehad om er steeds iets op te bedenken, materieel, maar ook mentaal. Zo heb ik meer en meer leren beseffen dat je geen kilometers hoeft te maken om van natuur te genieten. Oké, het merendeel van de boomvalken loop ik tegenwoordig mis, wat best even slikken is voor een boomvalkgek als ik, maar verder is het goed om te weten dat er in 1 van de 1200 hectare van De Kampina al zo veel te zien is, dat je de resterende 1199 gerust kunt negeren.   Zo kun je al kilometers makend een meikever zie...