Een stiekemerd die toch gezien wou worden

De cetti’s zanger is een nog vrij onbekende zangvogel, die pas de laatste decennia in Nederland te zien is. Of beter: te horen, want ze lijden een verborgen leven. ‘Cett-ti-Cett-ti-Cett-ti’ roept hij snel en explosief. Daarna is hij meestal weer een minuut of tien stil. En dan klinkt het weer, vaak op een andere plek.

Gisteren was ik bij de Bernisse langs een struikrand in de luwte gaan zitten. Tussen de braamstruiken had ik al een paar keer een cetti’s zanger gehoord, maar ik deed geen moeite om hem in de kijker te krijgen; graag of niet toch? Een staartmeesje liet zich wel gemakkelijk bekijken en die zijn ook leuk.

Zou het cettisje zich aan mijn onverschilligheid gestoord hebben? Zo van: Wat is dat voor een arrogante kwast, die wel zo'n simpele mees wil bekijken maar mij geen blik waardig gunt?
Ik zou het niet weten, maar wat ik wel weet, is dat meneer ineens open en bloot op een kale tak zat, niet zo ver bij mij vandaan, keurig beschenen door hetzelfde zonnetje als waar ik zo van genoot op mijn windstille plekje. Nu kreeg hij natuurlijk wel mijn volle aandacht.

Later op de dag was ik nog even bij de kleine topper (zie blog van 6 april). Ik heb het zwart-grijze eendje goed door de telescoop bekeken, maar er geen foto van gemaakt, tot verbazing van de aanwezige vogelaars.
“Nee hoor, maken jullie maar foto’s,” zei ik, “dat kunnen jullie veel beter. Bovendien kan mijn dag al niet meer stuk." En dat was ook zo, want de cetti’s zanger had een gouden randje om mijn dag gelegd. 

De cetti's zanger voor de verandering eens open en bloot

Cetti's zanger, met zijn kenmerkend omhoog gerichte staart