Tijden veranderen, ook in de natuur

Dat de tijden veranderen is een cliché. Iedereen kan zijn eigen voorbeelden opnoemen. De natuur is "Kampioen verandering". Zij gaat haar eigen weg, ongeacht wat de bezige mens uitvreet.

Wordt een bos gekapt, dan nemen onkruiden en wilde planten het over. Worden gebouwen neergezet, dan bouwen zwaluwen er hun nesten aan en nestelen scholeksters op de daken.
En als de mens zoveel beton en asfalt neerzet dat er geen dier meer kan wonen, dan neemt de natuur wraak met enorme hoeveelheden water (en omdat die toch ergens heen moeten, wordt de mens teruggefloten en gedwongen om waterbassins aan te leggen, die weer ruimte bieden aan natuur). 

Neem de huiszwaluw, die onder overhangende dakgoten zijn nest maakt

In het begin was Spijkenisse een kale stenen bedoening, zo eind jaren 1950.  Er lagen nog veel meer stenen in de planning, dus wijk na wijk werd uit de grond gestampt. Groen van betekenis was ver te zoeken. Dierenrijkdom ook. Maar natuur heeft geen haast, dus in de voorbije decennia rees zij langzaam op.

Nog maar zo’n 15 jaar geleden waren er geen reeën in Spijkenisse, behalve dan een exemplaar dat sporadisch werd gezien bij de Beerenplaat, of dat werd doodgereden op de Groene Kruisweg. Maar de oprukkende natuur was ook op dit gebied niet te stuiten, zodat het nu, anno 2017 niet meer nodig is om naar de duinen van Voorne, of zelfs naar de Veluwe, Duitsland of verder te gaan voor een reeënsafari in de schemering. Wat zeg ik, schemering? Zelfs overdag laten de reeën van Mallebos en Hartelpark zich zien.  

De schemering blijft echter de beste tijd, zoals ik ook gisteren weer ervoer, toen ik na een inspannend fietstochtje even aan de rand van het Mallebos zat.Hier werd ik getrakteerd op deze twee reeën.

 

De moraal van het verhaal: wat de mens in al zijn arrogantie ook denkt, de natuur wint altijd.
Maar dat betekent natuurlijk niet dat we al die bomenkappende politici maar hun gang moeten laten gaan, want dat de natuur altijd wint, betekent niet dat ik zestig jaar de tijd heb om daarop te wachten.
Laten we dus vooral koesteren wat we hebben in het NU.