Grenzen
Vandaag ben ik jarig. Vijfenvijftig ben ik geworden, een hele
prestatie. Hoewel…eigenlijk is het helemaal vanzelf gegaan. Zelfs het overleven
van mijn twee hartstilstanden is niet mijn eigen verdienste geweest.
De eerste keer, in 2007, waren het drie kundige vrouwen en twee ambulancebroeders die met hartmassage en elektroshocks mijn rikketik weer aan de praat kregen. In 2014 dankte ik mijn terugkeer naar het rijk der levenden aan mijn ICD, de ingebouwde defibrillator.
Toch draag ik zelf ook wel een beetje bij aan het ouder worden, want sinds die twee bijna-dood-situaties ben ik oplettender gaan leven. Niet in de zin van opletten bij het oversteken en zo, maar oplettender in de zin van mijn grenzen bewaken. Soms is dat een automatisme, als ik eenvoudigweg overvallen wordt door klachten. Maar zeker zo vaak moet ik preventief op de rem trappen. Dat is een stuk moeilijker, omdat ik op die momenten nog geen klachten heb. Bovendien wil deze jonge hond van vijfenvijftig ook nog van het leven genieten door allerlei dingen te ondernemen. Dat zou niet gaan als ik steeds afhaak 'ter voorkoming van'.
Het ontdekken van mijn grenzen is een harde leerschool.Zo heb ik geleerd dat warm en benauwd Nederlands zomerweer weer “nogal” gevaarlijk is.
Op warme zomerdagen heb ik mij dus aangeleerd om alleen vroeg in de morgen of in de avonduren het veld in te gaan om te vogelen. De rest van de warme dag neem ik huisarrest: deuren, ramen en zonwering dicht.
Zolang er nog schaduw in de tuin is, trek ik mij daarin terug, de camera natuurlijk aan mijn zij, want warm of niet, mijn speurdersoog loert.
De eerste keer, in 2007, waren het drie kundige vrouwen en twee ambulancebroeders die met hartmassage en elektroshocks mijn rikketik weer aan de praat kregen. In 2014 dankte ik mijn terugkeer naar het rijk der levenden aan mijn ICD, de ingebouwde defibrillator.
Toch draag ik zelf ook wel een beetje bij aan het ouder worden, want sinds die twee bijna-dood-situaties ben ik oplettender gaan leven. Niet in de zin van opletten bij het oversteken en zo, maar oplettender in de zin van mijn grenzen bewaken. Soms is dat een automatisme, als ik eenvoudigweg overvallen wordt door klachten. Maar zeker zo vaak moet ik preventief op de rem trappen. Dat is een stuk moeilijker, omdat ik op die momenten nog geen klachten heb. Bovendien wil deze jonge hond van vijfenvijftig ook nog van het leven genieten door allerlei dingen te ondernemen. Dat zou niet gaan als ik steeds afhaak 'ter voorkoming van'.
Het ontdekken van mijn grenzen is een harde leerschool.Zo heb ik geleerd dat warm en benauwd Nederlands zomerweer weer “nogal” gevaarlijk is.
Op warme zomerdagen heb ik mij dus aangeleerd om alleen vroeg in de morgen of in de avonduren het veld in te gaan om te vogelen. De rest van de warme dag neem ik huisarrest: deuren, ramen en zonwering dicht.
Zolang er nog schaduw in de tuin is, trek ik mij daarin terug, de camera natuurlijk aan mijn zij, want warm of niet, mijn speurdersoog loert.
En zo kan het dus gebeuren dat er ineens planten en insecten
op het blog van de stadsvogelaar verschijnen.
Ach, voor de afwisseling, waarom niet?
Ach, voor de afwisseling, waarom niet?
 |
| Het is net een kreeft, of een diepzeewezen, zo'n bloem van de bergamotplant |
 |
| Prepare for landing |
 |
| Piepkleine bloempjes van nog geen centimeter lokken piepkleine zweefvliegjes |
 |
| Libel: voer voor de boomvalk |
Reacties
Een reactie posten